Nostalgie

Als onverbeterlijk romanticus lijd ik bovengemiddeld aan nostalgie, een milde vorm van heimwee naar dingen uit mijn persoonlijk verleden. Maar echt lijden is het niet hoor, ik zou het niet willen missen. Heimwee schijnt pijnlijk te zijn en vervelende lichamelijke bijwerkingen te hebben, maar nostalgie heeft dat niet. Nostalgie is een zacht verlangen, gevoed door misvormde herinneringen, begeleid door de zoetzeurende pijn van missen.

Maar het leven is hard en hooguit bij momenten romantisch, dus heb ik mijn romantisch inslag leren inhouden om niet als buitenbeentje door het leven te gaan. Use it or lose it. Op den duur verbleekt de romantiek en steekt nostalgie alleen nog bij vlagen de kop op. Een fles Bordeaux Premier Cru, waar Fransen met voorzienige meesterhand destijds al een flinke scheut nostalgie in hebben weten te bottelen, wil de remming nog weleens deblokkeren.

Ik ben me ervan bewust dat mijn nostalgie selectief is, onvolledig, geïdealiseerd en dus oneerlijk. Dat ligt besloten in de aard van de zaak, maar het deert me totaal niet. Het moet zelfs, daar wordt het alleen maar prettiger van. Nostalgie gaat bijna uitsluitend over prettige momenten en plaatsen, zonder de bijbehorende dingen van die tijd die minder leuk waren. Het zijn de zelfgekweekte krenten uit de pap. De minder leuke dingen zijn vervaagd of uit mijn slechte geheugen verdwenen. Een slecht geheugen heeft niet alleen maar nadelen!

Na schooltijd de eindeloze bossen in, vakanties op de boerderij van mijn grootouders, verloren liefdes, vliegen, kroegleven, de kindertijd van onze kinderen, het verbouwen van onze boerderij, gekheid met vrienden en herinneringen met gemengde gevoelens aan dierbaren die al overleden zijn en nog heel veel meer. Allemaal zaken die voor niemand van belang zijn, behalve voor mezelf. Het plezierige van gepolijste herinneringen is dat je er bijna op afroep van kunt genieten, al is het bijna altijd vermengd met de vage pijn van ‘voorbij’.

Een kans komt nooit meer terug. Als er een gelegenheid is die er sterk op lijkt, is het nooit dezelfde kans, maar een hele nieuwe. Met het verleden is het net zo, het komt nooit meer terug. Misschien iets dat er sterk op lijkt, maar het is altijd anders. Veel van de dingen die verbonden zijn met mijn nostalgie heb ik heel bewust beleefd, alleen besefte ik toen helaas niet hoe uniek ze waren. Nu des te beter.

Het wordt geloof ik weer eens tijd voor een bijpassende fles Bordeaux, ooit gekocht in vervlogen tijden  toen alles nog anders was. Helemaal vanzelf plezierig gerijpt tot iets edels dat vrolijk en droevig tegelijk kan maken. Zou ik ook zo rijpen?

--