Geheim verbond

Gisteravond zei Maatje ineens: "Morgen is het 24 mei.” Ik keek haar verbaasd aan. “Dat klopt” zei ik, “maar waarom zeg je dat?” “Ik denk dat we ons toen verloofd hebben.” De datum was de laatste 30 jaar langzaam uit ons geheugen verdwenen. Onze trouwdatum had die plaats ingenomen en nu ineens was de datum in haar hoofd opgepopt. ”In 1961 geloof ik” voegde ze er nog aan toe, “het staat in de ringen”.

Sinds ik 50 jaar geleden bijna een vinger heb verloren door de ring, heb ik die niet meer gedragen en sinds zij veel in de tuin werkt staan ze broederlijk naast elkaar in haar ‘kistje’ onzichtbaar in het duister te glanzen.

Ik was 19, bijna 20. Maatje was 20. Mijn vader en haar moeder waren mordicus tegen onze relatie die al een paar jaar bestond. Wij wisten het zeker, wat er ook gebeurde, tegenstand of niet, we zouden toch met elkaar trouwen, geen twijfel mogelijk.

Het was donderdag 24 mei 1961 en ik had een vrije dag. Het  was die dag half tot zwaar bewolkt en er was een zwakke wind met vrij krachtige windstoten.We bevonden ons in Utrecht.

We waren er ook beland omdat het niet verantwoord was om verder van huis te gaan gezien de gebreken van mijn eerste auto, ‘de Schicht’, een blauwe Peugeot 205 cabriolet met een lekkend dak, een stuurversnelling die alles weg had van het roeren in een boterkuip en in het gareel werd gehouden met een stuk binnenband van een fiets. Bovendien liep de motor regelmatig warm en dan leek de Schicht meer op een stilstaand stoomvoertuig, maar verder……... geweldig! Het regende die dag niet dus we hoefden de paraplu die op de achterbank lag in de auto niet op te zetten.

Na de latemorgen koffie wandelden we door de winderige Steenstraat en keken etalages. Kijken niet kopen. Niet mijn hobby, maar wel gezellig samen. We kwamen langs een juwelier en bekeken de etalage. “Wat vind jij een mooie ring“ vroeg ik. Ze wees er één aan, maar dat was voor zo’n etalage niet gemakkelijk uit te leggen. “Laten we binnen kijken” stelde ik voor. Ze sputterde. “We kunnen toch gewoon vragen of we wat mogen zien” zei ik, ”we hoeven niet te kopen”. Het lukte, ze ging overstag.

Toen we er een aantal hadden bekeken en we onze voorkeur hadden bepaald zei ik “Goed, dan moeten die het worden.” Ze hapte naar adem, bloosde en hakkelde dat het niet kon. Ik lachte haar toe en gaf de inscriptie op: voornamen en datum. “Wanneer is het klaar” vroeg ik. “Morgenmiddag” zei de man. “Dat is nou jammer” zei ik, “het kan alleen maar door gaan als het om drie uur vanmiddag klaar is”. Dat veranderde de zaak. Om drie uur hebben we de ringen gehaald en zijn we de Domtoren opgeklommen. Op de balustrade hebben we elkaar de ringen omgeschoven.

Net voordat we weer thuis waren hebben we ze afgedaan, het was ons geheim, niemand anders mocht het weten. Alleen als we samen ergens naar toe gingen, hebben we ze - blij en trots met elkaar - omgedaan. Dat heeft zo een paar jaar geduurd. Toen hebben we ons 'officieel'  verloofd met de voor die gelegenheid opgepoetste ringen. Goed voor de vorm en de cadeaus, maar afgezien van een paar foto's kunnen we ons daar vrijwel niets meer van herinneren.

We hebben ze gisteravond opgezocht en omgedaan. De datum klopte. Even stonden we in gedachten weer op een winderige balustrade en keken uit over Utrecht, de armen om elkaar.