Piekje

Het begon vorige week met een storm, of eigenlijk met de aankondiging ervan. Het was het gesprek van de dag in de drie winkels die het dorp rijk is. Gewoonlijk gaat er bij de dorpsbakker meer leed over de toonbank dan brood, maar Marie, de bakkersvrouw, vroeg die dag niet naar het welbevinden van haar klanten, hun dierbaren en daar weer de kennissen van. Ze fungeerde die dag als dorpsomroepster van haar klanten voor de aangekondigde rampspoed. “Zonder stroom is er morgen geen brood, begrijpt u wel” zei ze zorgelijk tegen me. Haar zorgen begreep ik, brood is immers een levensvoorwaarde voor Fransen. 

Ook de postbode deed een paar uur later zijn duit in het zakje. Zijn dagelijkse constatering van het actuele weer (“Het regent, “Het is koud” of “De zon schijnt”) werd zowaar vervangen door een prognose. “Het gaat stormen” zei hij somber vanonder zijn waterdichte Postpet.

De storm viel mee. De gevolgen niet. Voorafgaand aan de storm was er eerst een telefoonstoring. De draadloze telefoons waren niet te verstaan. Gelukkig had ik nog een prehistorisch PTT-Telecom toestel bewaard zonder elektronica, daar konden we ons mee redden. In het weekeinde zou ik wel eens uitzoeken wat er mis was. Ook de buren dachten dat het aan het toestel lag, kochten eindelijk een nieuw toestel en lieten dat installeren. Dat loste niets op. Een paar dagen later bleek alles weer te werken. Hun geld kregen ze niet terug, maar ze hebben nu wel een nieuw toestel.

In de nacht van de storm was er een stroomstoring … jawel de volgende ochtend deed internet deed het niet meer. Eerst maar een dag gewacht of het vanzelf overging, en daarna op zoek naar de oorzaak. Na de nodige resets en restarts bleek het uiteindelijk de modem te zijn. Gesneuveld door de piekspanning van het (herhaald ) inschakelen van de spanning en daar (toen) nog niet tegen beveiligd.

Op naar de lokale winkel. Het assortiment is zo beperkt dat ze je elk keuzeprobleem besparen. Helaas bleek mijn computersoftware niet gediend van het installeren van de nieuwe router. Telefonisch consult van enkele deskundigen bood geen soelaas. Tot mijn schande moest ik op naar de leverancier met de router en mijn desktop-PC onder den arm. “Over een paar dagen misschien klaar meneer”.

De dag na de storm ging ik via een 3-delige ladder het dak op om daar wat te repareren dat niets met de storm van doen had. Toen ik er laat in de middag mee klaar was, aarzelde ik of ik de ladder nu zou weghalen of morgen. De storm was al geweest dus kon het ook morgen wel.

De volgende morgen, de dag dat in Sotsji de eerste schaatswedstrijden werden verreden, was de ladder toch omgewaaid en tegen de schotelantenne gevallen. Geen ontvangst meer. Terwijl ik moeizaam de schotel weer probeerde te richten, won het eerste Nederlandse trio de 5000 meter. Niets van gezien.

De eerst dag zonder communicatiemiddelen (op de GSM na) was wennen, de periodieke gang naar mijn werkkamer om te zien of er mail was moest ik onderdrukken. Nederlands nieuws bereikte ons niet. Het enige dat ik had willen zien was Olympisch schaatsen. Het wende sneller dan ik had verwacht. Belangrijke mails waren er - ook achteraf - niet, belangrijk nieuws is er zelden en Facebook blijk je lang te kunnen missen zonder dat je echt iets mist. Het gaf een speciale rust die ik bijna was vergeten. 

Nu functioneert alles weer zoals het moet. Dat geeft een andere rust, ook  prettig.