Geruisloos

Floortje Dessing reist naar de hoeken van de wereld. Ze doet in haar Tv-programma verslag van mensen die daar in totale isolatie wonen. Soms alleen te bereiken door twee of meer dagen lopen naar een dorp of alleen bereikbaar per helikopter of zeilboot.

Boodschappen eenmaal per halfjaar en de rest zelfverzorging. Vis vangen, dieren slachten, groenten telen als het klimaat dat toestaat, hout hakken, koken en bakken op een houtvuur of een houtgestookt fornuisje. Geen elektriciteit of een heel klein beetje met behulp van zonnecellen. Geen wasmachine, geen vaatwasser. Op z’n best een koelkast, maar vaak ook dat niet. Niets van het westerse comfort.

Ontspoorde zielen, zwervers, gefrustreerden, getraumatiseerden, wereldverbeteraars of kluizenaars zou je denken. Maar dat blijkt niet zo te zijn. Het zijn ‘gewone mensen’ die in de meeste gevallen daar min of meer toevallig terecht zijn gekomen en er zijn gebleven. Floortje vraagt altijd wat de mensen heeft bewogen om die isolatie te zoeken. De antwoorden zijn natuurlijk even verschillend als de mensen waar de vraag aan wordt gesteld. Toch zijn er gemeenschappelijke elementen. De enorme afstand tot de bewoonde wereld is zelden met opzet gezocht, dat is vaak toeval. Wel belangrijk is het geïsoleerde bestaan. Niemand van de geïnterviewden wilde binnen afzienbare tijd terug naar de 'beschaafde' wereld.

Zo geïsoleerd als de geïnterviewden, wonen we niet, maar inhoudelijk komen we een heel eind. Geen status meer en de brillen-, haar-, of kleding mode gaat helemaal aan ons voorbij. Geen smartphone, geen sociale verplichtingen en één keer per week van het erf af voor boodschappen, maar wel wonen met elektriciteit en westers comfort. Een zeer aangename tussenvorm tussen dorpeling en kluizenaar. Wonen op een plek die door sommigen wordt geduid met een “door God en Mensen verlaten oord”. Dat van mensen klopt aardig, maar van God weet ik het niet zo zeker. Ik heb vaak het gevoel dat we hier wat dichter bij het Opperwezen zijn dan we in ons moederland waren, en dat niet omdat het hier 200 meter hoger is.

Floortje heeft via haar verre bezoeken de drijfveer ontdekt. Ze heeft de antwoorden van haar tijdelijke gastheren en -vrouwen op de vraag naar de achtergrond van het zo geïsoleerd wonen samengevat: 
“In de bewoonde wereld is er teveel ruis. Je wordt afgeleid door vanalles en iedereen en er zijn teveel dingen die moeten. Hier heb je, naast de dagelijkse werkzaamheden, de tijd om je in alle rust te verdiepen in de dingen om je heen en in jezelf, dat is het belangrijkste.” 

Beter kan je het niet samenvatten. Ook wij hebben door toevallige omstandigheden uiteindelijk gevonden wat we wilden: rust, ruimte en dicht bij de natuur. 

Druivenboog

De zon schijnt, ik ga een wandeling maken. Ik zal dan niemand  tegenkomen, daarna ga ik de laatste druif snoeien en misschien nog een kruiwagenband repareren, ik zie wel. Anders wordt het morgen of zo. Er is nog een kruiwagen. 

Leven met minimale verplichtingen en minimale ruis, elke dag weer!