Balletje 2, of waardoor we Frankrijk wonen

Een aantal jaren hebben we als vakantie één en soms twee keer een midweekje doorgebracht op de Golf du Perche. Eerst voor het golfen, de gezelligheid, het klimaat en het eten. Later kwamen daar het landschap en de omgeving bij. Dat bleek achteraf de kiem voor onze emigratie te zijn, zonder dat we ons dat bewust waren. Volkomen naïef waren we de weg ingeslagen naar een valkuil, die - om het maar even ingewikkeld te maken – aanvankelijk wel, maar later helemaal geen valkuil bleek te zijn.

De omgeving dus. Daar werden we steeds enthousiaster over. Golvend landschap, prachtig uitzicht tot aan de horizon, steeds wisselende kleurvlakken van de gewassen, natuurlijke bomenranden, bossen, onbewerkte bermen, zeer dun bevolkt, rust ruimte en gemoedelijkheid, veiligheid. Kortom de streek kreeg ons in de greep. Vooral de rijke natuur op de vruchtbare kleigrond maakte grote indruk. Hier waren vlinders en vogels die ik in Nederland al in geen 30 jaar meer had gezien. Het balletje rolde, zonder dat we ons bewust waren waar dat toe zou leiden. 

Toen we op een regenachtige dag besloten om niet te gaan golfen maar naar het nabijgelegen stadje te gaan, kwamen we daar ook langs etalages met foto’s van huizen die te koop stonden. Geen van de schaarse haren op mijn hoofd dacht er toen aan om een 2^e huis te kopen, maar kijken naar prijzen kan toch nooit kwaad? We kwamen tot de constatering dat de huizen hier erg goedkoop waren vergeleken met Nederland. Het balletje rolde verder.

Bij het verkennen van de streek in de jaren daarop merkten we dat we, als we rondreden, steeds vaker keken naar afgelegen romantisch uitziende huisjes. We zaten in de fuik, maar dat drong maar heel langzaam tot ons door. Ergens toen, meer dan 16 jaar geleden, moet het besef zijn doorgesijpeld dat we het point of return waren gepasseerd. De voors-en-tegens van een klein huisje in die streek kwamen aan de orde. Natuurlijk waren de voordelen groter dan de nadelen, in ieder geval in onze gesprekken. Zo gaat dat altijd met dingen die je niet echt nodig hebt. Je bouwt net zo lang aan een redenering waarin de voordelen de nadelen overtreffen totdat je die zelf gelooft. Zonder dat we dat wilden toegeven was het besluit gevallen. Het balletje bleef rollen.

De rest was uitvoering. We stelden een lange lijst op van ideale eisen waaraan zo’n huisje moest voldoen. Zoals: in een beter klimaatzone dan Nederland (die lijn golft onder Parijs), niet verder dan 600 km van huis, niet te ver van de grote weg, golvend landschap, geen buren, uitzicht tot aan de horizon, niet in een gebied met veeteelt (geen vliegen), maximaal 5000 m2 terrein, meteen bewoonbaar zonder verbouwing en nog zo wat. Daarbij vergeleken was een verlanglijst voor Sinterklaas minder dan kinderspel.

De lijst diende als checklist voor de huisjes die we in volgende vakantieweken gingen bekijken. Zoals te verwachten was, was er niet één van de huisje die we hebben bekeken die aan al die eisen voldeed. De conclusie lag voor de hand, na het 50^e huisje zagen we er vanaf. Hoofdstuk 2^e huisje afgesloten. Balletje lag stil, maar balletjes kunnen soms heel  onverwacht nog even doorrollen.

We checkten uit bij het hotel, reden naar de golfclub om onze consumpties te betalen, namen afscheid en reden richting Nederland. Toen gebeurde er iets alledaags dat grote gevolgen zou hebben.  Op 800 meter van de golfclub stond een tamelijk vervallen huis aan de provinciale weg met een met bord waarop met bruine verf in hanenpoten ‘A VENDRE’ was geschilderd.

”Weer zo’n ruïne”, zei Maatje smalend.

“Nee hoor” zei ik, “het is vast niet dat huis dat te koop staat, er moet nog een huis achter staan want het bord staat haaks op het huis en alle andere borden die we hebben gezien staan evenwijdig aan het huis  dat te koop staat”.

Ik wist niet eens dat ik dat onbewust had waargenomen, het kwam eruit zonder nadenken.

Het werd geen ‘welles-nietes’ conversatie, maar de uitkomst was niet wezenlijk anders. We werden het bij uitzondering niet eens. 

Omdat we toch nog nauwelijks aan de rit naar huis waren begonnen, zei ik “OK, dan gaan we toch gewoon even kijken wie er gelijk heeft”. Ik keerde de auto bij de eerste de beste gelegenheid en reed de paar honderd meter terug. Een vreemd besluit eigenlijk want het idee van een 2^e huisje hadden we 'definitief' opgegeven.

Maatje of ik hadden op dat moment iets moeten vermoeden, want alle vier huizen in ons leven hebben we op een hoogst ongebruikelijke manier kunnen kopen. Toeval lijkt soms op meer dan toeval. Zo was het ook met het terugrijden. Het balletje rolde nu onstuitbaar en wij waren er blind voor.