In het verre Frankrijk

Het is warm. In de schaduw 29 °C, in de zon voor het huis 48 °C. Eindelijk. Zo’n koude en natte juni- en julimaand als dit jaar kan zelfs onze buurvrouw van 75 zich niet herinneren. En die is hier geboren.

Ik begon me al zorgen te maken over het dichtslibben van het ozongat en afkoeling van de aarde. Dat was niet absoluut nodig, want ik las dat het ijs op Groenland zo is gesmolten dat het land daar weer bijna groen wordt. Dat schijnt tamelijk verontrustend te zijn, maar intussen loop ik me toch af te vragen hoe Groenland dan ooit aan z’n naam is gekomen.

Het is te warm om buiten iets te doen, hoewel dat dringend noodzakelijk is. Zelfs de hagedisjes zoeken na half elf 's morgens de schaduw op, en dan moet je zeker binnen blijven. Binnen, achter onze dikke muren blijft het aangenaam koel. Tijd voor een blogje dus.

We wonen in het departement dat bekend staat als de graanschuur van Frankrijk. Voor de ‘cultivateurs’ zoals de graanboeren hier zo fraai heten is het nu prima weer. Ze dorsen van 11:00 uur in de morgen tot 01:00 in de nacht. Daarna wordt het stro geperst in rollen of pakken en afgevoerd. Zo halen ze de te natte maanden toch weer in.  De warmte deert hen niet, want de cabines van hun tractoren en oogstmachines zijn voorzien van airconditioning. Even wat anders dan hun grootvaders die in deze hitte dagenlang met hamer en sikkel de velden in moesten! Maar ja, mijn buurman heeft 40 hectare land en kan dank zij zijn hypermoderne machines al het werk doen met z’n zoon. De tarwe is dit jaar van matige kwaliteit en het stro kort, maar de prijzen zijn hoog, dus 'het is geen 'catastrophe' volgens mijn buurman (en hij kocht weer een nieuwe machine).

Het enige bezwaar voor de schaarse streekbewoners, waaronder wij dus, is het stro-stof, maar dat duurt maar een paar dagen en er staat veel tegenover. Van kilometers afstand zie je in deze tijd stofwolken boven het landschap, dan weet je dat er wordt geoogst. Als de 'combine' langs ons huis komt - en dat is soms even op een meter tien afstand - is het op slag mistig. We horen dat aankomen, dan vluchten we naar binnen, en rennen door het huis om alle ramen en deuren sluiten. Nog dagenlang hangt dan typische geur van graanstof in de lucht.

Het golvend landschap om ons heen vind ik schitterend. Nu is het goudgeel van de tarwe verdwenen, uit de verte zie je nu grijs-gele vlakken van de stoppelvelden. Her en der worden de vlakken grijs en steeds grijzer door het achtereenvolgens snijden van de stoppels, ploegen, eggen en weer inzaaien. Elke bewerking geeft een eigen kleur. Ik heb gisteren zelfs het eerste veld gezien waar het koolzaad al voorzichtig groen boven komt.

Het oogsten fascineert me, elk jaar opnieuw. Indrukwekkend om te zien. De moderne machines snijden in één keer een strook van zes meter breed, dorsen, wannen en spugen het gedorst stro in de stofwolk in keurige banen. Dat alles in een stevig wandeltempo. Intussen sparen ze letterlijk een karrenvracht graan op in hun buik, om die elk half uur ofzo in een dikke straal uit te spugen in een grote aanhang­wagen die in de buurt op vliegtuigbanden achter een zware tractor staat te wachten. Onvoorstelbaar wat er aan motorvermogen en complexe aandrijvingen onder het gladde oppervlak van zo’n machine verborgen moeten zitten. Zo robuust bovendien dat die machines wekenlang bijna dag en nacht kunnen doorgaan zonder storing hebben. Een technisch hoogstandje.

Hier wat foto's van de afgelopen dagen. Gemaakt naast en vlak achter ons huis (op de laatste na, die is ouder). Op één van de foto’s zie je de dakkapellen van ons huis.