Hoe het met je gaat

Ons ritueel bij een ontmoeting staat onwrikbaar vast. De opening is:
“ Hallo, hoe gaat het met je?”
Al naar gelang de sociale klasse kan dat varieren  van 
”Beste kaerel, hoe maek je het zag?” al dan niet vergezeld door een schouderwrijfje, tot
”Haai, hoegaatie?” vergezeld door een doffe dreun op het dichtstbijzijnde schouderblad.

In Engeland en Amerika is het al niet anders. “Hi! How are you’?  ligt daar in de monden bestorven. In Frankrijk gaat het ook zo, alleen wordt het “Bonjour, comment allez-vous?” onveranderlijk vergezeld van een uitgestoken hand of twee luchtzoenen al naar gelang het geslacht van de tegenligger. Op het eerste gezicht lijkt dat minder afstandelijk, maar dat is het niet, afstand blijft.

De overeenkomst in al die begroetingen is, dat er zelden wordt gewacht op het stereotiepe antwoord: ‘Goed’, ‘Fine, of ’Bien’’, ongeacht hoe de aangesprokene zich voelt. Hoofdpijn, buikpijn, ruzie thuis, een torenhoge belastingaanslag, seksuele problemen of een doodzieke moeder ten spijt. Alleen de file van die morgen, het weer of pech met de auto komen eventueel in een vervolggesprekje ter sprake.

In zakelijke kringen is het nog erger gesteld met de reacties, het gaat daar onveranderlijk ‘Prima!” ook al staat surseance bijna voor de deur. Als je zegt dat de zaken slecht lopen is dat het begin van het einde, niemand wil immers zaken doen met ‘losers’. Als er in de verste verte geen klant meer is te bekennen kan dat hooguit leiden tot een ”Het gaat goed, maar ik kan er nog wel wat bij hebben”. Privé is het niet anders. We houden elkaar ook daar voor dat lapje, maar de gewoonte is zo ingesleten dat we dat niet eens meer merken.

Rituelen hebben een bedoeling. Ook het begroetingsritueel. Het is een vaste manier van omgaan met elkaar. Daardoor weet iedereen waar hij/zij aan toe is, zonder in verlegenheid te worden gebracht en meteen tot welke klasse de ander behoort of wil behoren. Ook ik stel niet de  “Ben je gelukkig” vraag, terwijl dat eigenlijk is waar het om draait. Stel je eens voor dat je onverhuld antwoord krijgt en deelgenoot wordt gemaakt van allerlei problemen van allerlei mensen terwijl je al genoeg hebt aan die van jezelf.

De laatste tijd heb ik een tussenoplossing gevonden als reactie. Ik beperk me tot het zeggen hoe ik me vandaag voel. Dat blijkt te werken. Als iemand geïnteresseerd is vraagt hij of zij wel verder. Grote lijnen zijn bijna altijd voldoende, weinigen zijn geïnteresseerd in de gezondheids-klachten en ellende van iemand anders. Laat staan in de manier waarop die worden beleefd.

De Belgische groep Yevgueni maakt muziek met teksten die vallen in de categorie Kleinkunst. In hun lied 'Stapels en Lijstjes' hebben ze het ritueel treffend bezongen: 

“.……en hoe het met je gaat
hoe het met je gaat
ze verwachten echt geen eerlijk antwoord
als ze vragen hoe het met je gaat.……

En hoe het met je gaat
hoe het met je gaat
Mensen houden niet van stilte
als ze vragen hoe het met je gaat”

En passant snijden ze in het zelfde lied nog meer aan. Het begint met :

"Hier een beetje, daar een beetje
voor je 't echt goed door hebt weet je
niet meer wat je eerst zou moeten doen
Hier een stapel daar een stapel
straks ligt weer de hele tafel
vol met genoeg werk tot je pensioen
Dit beloofd en dat beloofd
niemand die je nog gelooft
maar kijk eens aan, je bent ook maar een mens"

Er zijn toch meer mensen die me blijken kennen dan ik wist .…….

 

En uhh, oh ja, vandaag voel ik me goed.