Diamonds and Rust

Joan Baez schreef in de 70-er jaren deze bittere songtekst enige tijd nadat haar relatie met Bob Dylan voorbij was. Ze wond er geen doekjes om. Het is het titelnummer van de gelijknamige LP geworden en een nummer 1 hit in 1975.

hier vind je de opname

.…….

And here I sit

Hand on the telephone

Hearing a voice I'd known

A couple of light years ago

Heading straight for a fall

As I remember your eyes

Were bluer than robin's eggs

My poetry was lousy you said

Where are you calling from?

A booth in the midwest

Ten years ago

I bought you some cufflinks

You brought me something

We both know what memories can bring

They bring diamonds and rust

.……

Yes I loved you dearly

And if you're offering me diamonds and rust

I've already paid

Curieus is dat Joan bij latere optredens de laatste regel heeft gewijzigd.

And if you're offering me diamonds and rust

Well, I'll take the diamonds

Joan, 70 inmiddels (!) zingt nog steeds en ze blijft het aanhoren waard al is haar stem ook 70 geworden. Haar gitaarspel is nog even virtuoos en bijzonder, ze gebruikt een aantal eigen  accoorden die volgens kenners bijzonder moeilijk zijn om te spelen. Joan is een legende, een icoon uit de protestgeneratie, net zo als haar ex-vriend Bob Dylan. Haar eerste LP kwam uit in 1960, haar laatste CD in 2008. Een roemrijke brede carriere van 40 LP’s en CD’s, awards etc. met gevarieerde muziek. Van Don't Cry For me Argentina tot Ave Maria. Ze staat nog steeds op de podia, 50 jaar later, vrouw met gitaar. In april vorig jaar trad ze nog op in Eindhoven.

Verschillende bands hebben het nummer gecovered. Onderstaande uitvoering van ‘Blackmore’s Night’, hoor ik het liefst. De stem van Gladys Night heeft minder vibrato, het arrangement is harmonisch en het virtuoze guitaarspel van Ritchie Blackmore (ex Deep Purple) is altijd weer genieten. Toch kan ik het niet laten om af en toe naar het origineel te luisteren en me voor te stellen wat er in Joan omging toen ze die tekst schreef.