De wollef en de seve geitjes

Een onderwijzer in één onzer grote steden liet z'n klas het sprookje van de wolf en de zeven geitjes navertellen in hun eigen taal. Ziehier wat één van de knaapjes er van maakte.

De wollef en de seve geitjes

Der wasze seve geitjes en op een dag mos de ouwe geit naar de mart om der bonkaart te ferpatse en toen see se tege de geitjes: “Jongus, moe mot effe weg, geen rottigheid uithale en as de wollef komp, seg dan, asdatie dood ken falle. Niet ope doen.”

“Das hartstikke krent” seeje de geitjes.

“Das dan foor se ruige roodkopere” see de ouwe, nou, de mazzel hoor!”.

Toen de ouwe weg was, gonge de geitjes spelletjes doen en alles was kits tot datter op de deur wier gerammeld.

“Daar hebbie ’t gedonder in de glaze” seeje de geitjes.

“Wat mot je? vroeg der één’.

“Maak de deur es effe ope knapies” see de wollef die buiten sting en de boel wou fernaggele.

“Je suster” seeje de geitjes die hoorde dattet de wollef was.

“We kijke wel uit hoor, laser op hufter! Neem je tantetje in de feiling.”

Affijn, de wollef drukte zun porum, wanttie foelde wel datte de geite in de smiese hadde datut een fuil bakkie was. Effe later kwammie terug en see met een frouwestem datse de deur ope moeste maken want de tent sat nog steeds op slot. De geitjes dochte dat alles jofel was, maar eentje wasser toch so link de wolluf te frage sun pote te late sien. De wollef snapte dattie fout ging assie sun hande liet sien, dus drukte die sun snor maar weer. Nouw mostie wat anders fersinnne en ie douwde sun jatte in ut meel om se wit te late schijne. Toen de geitjes weer froege om suh grijpstuivers te laten sien, dochte se dat alles oké wasen se seje:”Goeie soep jongus, opu die tent.”

De wollef kwam binne en see: “Nou heb ik jullie aan je staart fuile stinkers.”

De geite schrokke zich het apelaserus. De wollef sloeg se half lens en vrat se op. Alleen het sevende geitje was so link om in de klok te duike en bleef daar sitte tot de wolluf pleite ging.  

Affijn saves kwam de ouwe geit hartstikke in de lorum thuis en ut kleine geitje see dattie rotwollef de andere ses in sun muil had gedouwt. ”Soon stuk schorum” see de ouwe, die er meteen de schurft in kreeg. ”Die rotgijntjes sal ik die goser us effe aflere.” De ouwe nam een end hout en gong met ut geitje nar het hol van de wollef die met sun folle pens foor pampus op sun flooiebunker lee te snorke. “Heb jij mijn kindere opgefrete loeder” schreeuwde de ouwe. De wollef wier wakker en schrok sun eige rot. “Beje belasurt sei die gauw, ik heb geen poot buite de deur geset”. “Hij liegt dattie barst” riep ut geitje, “ik hepput selluf gezien.

”De ouwe sprong naar de wollef toe en sloeg um meteen se harses in. De wollef lag meteen kassie ses en was in een mum van tijd de pijp uit. De ouwe nam een nijfie en snee de pens fan de wollef ope. De ses geitjes spronge er meteen uit en songe: “Daar benne me weer.” “Jullie kenne fan geluk spreke” see de ouwe “daar was je bijna de pieneut geweest!”.

Affijn, om kort te gaan, se douwde de wollef fol met keije en se lazerde um in ut majum. En de geite leefde, nog lang en gelukkig.

Bron: een onlangs aangetroffen carbondoorslag op briefpapier van mijn vader (onderwijzer, † 1967) waarschijnlijk door hemzelf (over)getypt rond 1945.