Met twee vingers

Toen iemand mij niet al te lang geleden eens vroeg waar ik de beslissingen in mijn leven op had gebaseerd overviel de vraag me totaal. Daar had ik nou nog nooit over nagedacht. Ik voelde me schuldig. Blijkbaar had ik een leven lang iets niet gedaan wat ik wel had moeten doen. Niet dat ik het leven doorgekomen ben zonder beslissingen te nemen, natuurlijk niet, maar ik was (en ben) me er nauwelijks van bewust.

Zoals de meeste lezertjes zullen weten, ben ik nogal impulsief. Ik koos altijd maar wat me het leukst leek geloof ik, zonder diepgaand over de consequenties na te denken. Dat had ook weinig zin vond ik, want niemand kan in de toekomst kijken. De belangrijkste keuzes in je leven zijn een zwart of een minstens donker gat. Op het moment dat je moet besluiten over de keuze van je studie, je baan, je huis, je partner, kinderen kan je de gevolgen onmogelijk overzien. Dus dat probeerde ik maar niet, "we will see it when we get there". Als het me niet beviel kon ik proberen de situatie te veranderen. Als dat niet mogelijk was kon ik (bijna altijd) nog een nieuwe keuze maken.

Leven met onzekerheid heeft me altijd meer aangetrokken dan leven met zekerheid. Dat kwam goed uit, want het hele leven blijkt één grote onzekerheid te zijn. Wat dat betreft ben ik niets tekort gekomen. Tegenwoordig besef ik dat de belangrijkste besluiten in je leven vooral een hormoongestuurde gok zijn, al denken we daar zelf graag heel anders over. En een gok kan goed of fout aflopen. Daar komt bij, dat je vrijwel nooit zal weten hoe het zou zijn uitgepakt als je een andere keuze had gemaakt.

Hoe groter de consequenties van een beslissing, des te moeilijker zijn die in te schatten. Maar juist dàn willen we in de meeste gevallen onze onzekerheid zo klein mogelijk maken. Sommige mensen gaan daar vrij ver in, ze proberen alle mogelijke scenario's te bedenken en vragen advies aan vrienden en bekenden. Veel soelaas biedt dat meestal niet, want de personen die je raadpleegt zijn zelden deskundigen, ze zitten anders in elkaar en zouden het dus anders doen jij. Wat je ook doet, zwarte gaten blijven hartstikke zwart zolang je nog niet  springt. Je kunt alleen hopen op een zachte landing. Die kans is groter met een reserveparachute.

Zover ik weet, heb ik in mij leven maar één beslissing genomen waar ik heel lang over heb nagedacht, mijn huwelijk. Niet dat ik aan haar twijfelde, dat zeker niet, maar ik moest mezelf ervan proberen te overtuigen dat ik het op kon brengen om bij haar te blijven in voor- en tegenspoed, tot de dood ons zou scheiden. Bewust kiezen voor een enorm zwart gat, me vastleggen voor de rest van m’n leven, een deel van mijn vrijheid inleveren. En daarover moet je dan besluiten als je 24 bent. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt. Dat is de belangrijkste beslissing uit mijn leven gebleken. De beste ook, maar dat ligt aan haar en absoluut niet aan mijn nadenken. Die ene keer nadenken heeft achteraf gezien dus ook al weinig zin gehad.

Verder heb ik, wat besluitvorming betreft, maar wat aangemodderd denk ik. Veel belangrijker dan (quasi) rationele besluitvorming is Het Toeval. Eén voorbeeld:
Wij wonen nu naar genoegen in Frankrijk. Een kwestie van een reeks weloverwogen besluiten? Welnee: toeval, weer toeval en nog veel  meer toeval. We kwamen ooit in deze streek om af en toe een weekje te golfen  - wat ook al een dubbel toeval was - we lieten ons na 3 jaar verleiden (door onszelf) tot het impulsief kopen van een vakantiehuisje. Jaren later bleek dat Irene artrose had en nog later dat ze geen pijn had als ze hier was. En zo is het gekomen, toeval tot de zesde macht of zoiets. 

Maar toch… de vraag liet me niet los. Stel dat ik wel over allerlei keuzes zou hebben nagedacht, dan zou ik misschien verstandige(r) keuzes hebben gemaakt. Maar dan zou ik veel hebben gemist van wat ik nu heb beleefd en veel hebben beleefd dat ik nu heb gemist. Maar wat??

In ieder geval zou ik dit stukje nooit geschreven hebben, maar misschien had ik dan wel blind leren typen.