Vakantie

Het liep al tegen zessen. Het terras stond uitnodigend in de late middagzon. De tafeltjes waren bezet en als je er langs liep flonkerde het bier in de glazen zó, dat er ik er op slag onweerstaanbaar dorstig van werd.

Ik liep de Bar-Café-Tabac binnen. Glimmende vloertegels, kunststoffen, spiegels en Frans bier. Donkerbruine cafés bestaan niet in Frankrijk. Voor gezelligheid bestaat geen Frans woord. Dat zegt genoeg. Dat tl-balken, formica tafeltjes en kunstleren bankjes de nering niet bevorderen geldt in dit land niet. De banken zijn zo oncomfortabel dat je het er maximaal twee consumpties op kunt uithouden, tenzij je eerst hier of daar dronken bent geworden.  

Het was stil, heel stil. Buiten mij was er niemand aan de lange bar. Opvallend. In Frankrijk zijn consumpties aan de toog goedkoper dan aan een tafeltje. Barkrukken bestaan hier niet, je koffie, pastis of biertje drink je staande.

Als je niet kunt staan moet je wel zitten. Achter een leeg bierglas zat een kreupele stamgast met een bril, zeer kort haar en één bengelende oorbel in een treincoupéachtig zitje van rood skai. Hij leek aan het formica tafeltje te wachten of er een of andere ‘copain’ zou verschijnen die hem er nog één zou aanbieden. Op het tafeltje lag zijn -in de was gekrompen - zwarte hoedje. Buiten was het nog 25°. Zijn kruk lag opzettelijk half in het pad tussen de bar en het zitje, maar er was niemand om er vandaag mee te hinderen.

In het tegenlicht van de openstaande glazen deur kwam er een man slungelig en met slome tred binnen. Hij had een zware bril en de coupe van de Beatles uit hun eerste periode. Na een onverstaanbaar gemompelde groet, kon hij zich nog net vastgrijpen toen hij struikelde over de kruk die uit het zitje stak. Hij keek niet naar de kruk, niet naar de eigenaar ervan en gaf geen kik. Zijn ogen bleven stak gefixeerd op het vierde zitje tegenover de bar. Met een plof viel hij op het harde bankje.

Er kwam een meisje in het zwart van achter de bar beleefd vragen wat hij wilde drinken.”Even niets” zei hij. Dat kon ook. Het meisje knikte begrijpend en liep terug. Toen ze buiten beeld was riep hij tot niemand in het bijzonder: “Ik heb vakantie, ik hoef niet te werken.” Dat was al minstens een paar dagen zo want het was nu woensdag. Hij vervolgde “Ik heb whisky gedronken” en staarde leeg voor zich uit. De ontboezeming verraste me niet. 

Het bleef stil. De stamgast zat er half met zijn rug naar toe en draaide zijn hoofd niet. Ik stond aan de bar schuin achter hem. Hij had me waarschijnlijk niet eens opgemerkt. Ook ik had geen aanvechting om erop te reageren. Hier was niemand waarmee hij zijn door alcohol vernauwde bewustzijn kon delen. Hij gaf het op en staarde zonder iets te zien. Er kwam een ‘copain’ van de kreupele. De kruk werd ingetrokken. De binnenkomer bestelde de biertjes. 

De Beatle wilde nog steeds niets drinken. Er bleef niets anders over dan in zichzelf te verzinken.  De vloeibare eenzaamheid had toegeslagen.