Bijtanken

Het was laat op de avond, koud en winderig toen ik moest tanken om thuis te kunnen komen. Het tankstation lag er verlaten bij, ondanks de schreeuwende gele neon. Ik vulde de tank, hing de slang op en liep naar binnen om af te rekenen. 

Er zat een jonge man van een jaar of 25 achter kogelwerend plastic op me te wachten. Ik merkte hem nauwelijks op. Afwezig haalde ik een creditkaart uit mijn achterzak en schoof die onder het plexiglas door. De man mompelde wat over een pompnummer, noemde een bedrag en begon buiten mijn gezichtsveld iets onduidelijks met mijn kaart te doen. Ik merkte het niet bewust op, want ik was nog steeds in gedachten elders. 

“Spaart u ook zegels” vroeg hij, terwijl hij de bon afdrukte. Van mijlenver hoorde ik me op afwezige toon zeggen “Nee hoor, ik spaar alleen mooie herinneringen”. 

Het bleef iets te lang stil en dat haalde me terug naar de TL-buizen en rekken met snoepgoed. Mijn antwoord had blijkbaar niet alleen mijzelf verrast, maar ook hem. Nu zag ik zijn gezicht pas bewust. Het was vriendelijk, open en met zachte trekken. Ik zag hem denken.

Hij schoof met een vage blik mijn creditkaart met de kassabon terug, via de komvormige uitholling van de stenen balie. Even later zei hij bedachtzaam: “Ja, dat is zo; herinneringen zijn veel mooier dan zegels”. En terwijl hij het zei keek hij peinzend langs me heen. Verbaasd over de plotselinge band tussen ons knikte ik hem vriendelijk toe, maar hij zag alleen nog herinneringen. 

Ik draaide me om en liep naar de uitgang. Net voordat ik naar buiten stapte hoorde ik hem nog zachtjes aan de volgende klant vragen “Spaart u ook mooie herinneringen?”