Papier

Alweer bijna 10 jaar geleden zijn we verhuisd. Verhuizen is gedoe en emigreren nog net iets meer. Daar kwam bij dat op het moment van verhuizing niet nog alle vertrekken in dit huis voldoende waren voldoende verbouwd. Veel moest dus voorlopig in de dozen blijven. Dat went blijkbaar, want her en der staan nog steeds ingepakte dozen.

Of bij anderen ook zo gaat weet ik niet, maar bij mij bleken papieren het stiefkind van de verhuizing. De stapels papier van mijn vorige werkkamer en de inhoud van de kantoorkasten werden ongesorteerd in dozen gestort, met het idee om die na het gereedkomen van mijn werkkamer eens rustig uit te zoeken. Dat van ‘na de verhuizing’ klopte perfect, de laatste 7 dozen papieren hebben het tot vorige week uitgehouden. 

Tot overmaat van ramp heb ik in de loop van de laatste zes jaar of zo, mijn bureaublad laten ondersneeuwen onder 25 cm ongeordende papieren waarin ik weinig of niets meer kon terugvinden. Dat kwam vooral omdat ik ziek was. Door gebrek aan energie kwam ik aan opruimen zelden toe en als dat wel het geval was stagneerde dat snel. Dan was het een paar weken later erger dan ervoor.

Nu ik me even wat beter voel, heb ik mijn moed verzameld en het monnikenwerk aangepakt. "Door vol te houden bereikte de slak de ark houd ik me dan voor."

De verhuisdozen waren het gemakkelijkst: "Wat je in 10 jaar niet hebt gemist kan niet belangrijk zijn". Hoewel: natuurlijk moest ik toch alles door mijn handen laten gaan, want je weet nooit. En ja hoor! Van 10% van wat ik tegen kwam kon ik geen afscheid nemen. Nu kan ik  mijn bureaulegger weer zien, een complete metamorfose, al liggen er nog drie stapels. Maar helemaal leven zonder stapels past niet meer bij me. Nu de dossierkast nog.

Al met al is de papierselectie een wonderlijke hapsnap reis geworden 50 jaar persoonlijk leven. Met de emoties die daarbij horen. Een greep:

• Eigen tekeningen, ontwerpen en foto’s van reeksen ingrijpende verbouwingen, waarvan ik me nu afvraag waar ik de moed en Maatje het geduld vandaan hebben gehaald.
• Foto’s van feesten met 100 man en live muziek die ik in onze boerderij. organiseerde, waar mensen op staan die niet meer leven of waar ik nog warme herinneringen aan heb maar die ik al 35 jaar niet meer heb gezien.
• Gedichten die ik schreef vanuit diepe emoties.
• Persoonlijke correspondentie aan mij een van mij met iets te dierbaren waarvan ik dacht dat ik die had vernietigd.
• Rapporten van mijn middelbare schooltijd met lijsten met vergeten namen van medeleerlingen. 
• Brieven aan mezelf waarin mezelf heb gefileerd toen ik een hevige depressie zat.
• Brieven die ik nooit had moeten schrijven.
• Weggestopte foto’s van oude vlammen die herinneringen opriepen. 
• Een paar rapporten van mijn hand uit de tijd dat ik nog werkte en waarop ik bij het herlezen nog steeds trots kan zijn.  
• De map met honderden zwart/wit negatieven van 30-40 jaar geleden.
• Dan is er nog de verhuisdoos met honderden dia’s: van de kinderen vanaf hun geboorte, van studio-opnamen die ik 40 jaar geleden maakte van fotomodellen, van popconcerten waarvan ik dacht dat ik ze kwijt was en die ik fotografeerde voor een uitgever (Queen, Status Quo, Emmylou Harris, Dolly Parton, Golden Earring etc.), van reizen naar Polen etc.   

De dia’s en negatieven heb ik al tientallen jaren niet bekeken en nog steeds niet. Dat komt nog. Ook dat zal een trip vol emotie worden door de krochten van mijn herinneringen.

Herinneringen vervagen, maar gelukkig heb ik de foto’s nog ……… en de brieven van de belastingdienst.