Hiep, hiep ……?!

Oud worden is niet leuk, maar het is de enige manier om lang te leven - Hans Breukhoven

Nog zeven nachtjes slapen en dan, dan is het (weer) zover, of eigenlijk dan is het ineens een heel stuk verder. Niet alleen één dagje later, maar meteen een heel decennium. Toemaar!

Ik houd van opschieten, maar ook dat kent z’n grenzen. Voor het eerst in mijn leven betrapte ik me erop dat de gedachte boven kwam om mijn ware leeftijd te verzwijgen of iets te verlagen. Te kinderachtig voor woorden, maar toch .…… Ik weet het: niets heeft alleen maar nadelen, maar soms moet je wel verdomd lang zoeken om er ééntje te vinden.

De tijd dat ik er naar uitzag om jarig te zijn ligt ver achter me, de tijd dat het me onverschillig liet nu ook. Ik weet heus wel dat ik me op die dag en de dagen daarna niet echt anders zal voelen dan ik me vandaag voel, maar voor buitenstaanders (en daarmee bedoel ik anderen dan jullie, gewaardeerde lezertjes) ben ik dat dan wel. Zestigers doen nog goed mee, zeventigers alleen in de politiek, in de volkstuin en in de kroeg. Maar tegen drank kan ik ook al niet meer, dus dat valt af en voor politiek ben ik te bot. 

Ouder worden gaat geniepig langzaam, maar wel steeds sneller. Behalve als je onderweg door een euvel wordt getroffen. Vijf jaar geleden faalde mijn hart, althans zo noemt men dat in gewoon Nederlands. Ik lag van het ene uur op het andere op een intensive care in een mij onbekende Franse stad, gekluisterd aan 11 slangen, 3 infusen en nog zo wat. Dus die stad is - op de naam en het ziekenhuis ervan na - mij even onbekend gebleven als daarvoor. 

Toen ik na een dag of tien weer vrij werd gelaten was ik op slag 10 jaar ouder dan toen ik erin ging. Zoiets merk je en ik niet alleen. De laatste tijd is het ten opzichte van toen veel verbeterd, iets dat ik niet mocht verwachten. Ik had de moed al opgegeven, maar zo is het vaak gegaan in mijn leven. Ik bereikte pas wat ik wilde als ik opgaf het te willen. Als ik aanneem dat mijn conditie ten opzichte van toen met 5 jaar is verbeterd, dan klopt alles weer. Dat stemt tot diepe statistische en andere tevredenheid.

Hoe het ook zei, ik heb helemaal niets te klagen, integendeel! Ik voel me goed, dat was in de afgelopen jaren nogal eens anders. Bovendien - of beter in de eerste plaats - leef ik al drie jaar in blessuretijd. Daarbij heb ik bijna alles en iedereen wat een mens met een vergroot hart kan begeren. Ik ben bevoorrecht, leef in vrede met familie en warme vrienden en word door velen in veel opzichten verwend. 

Dus ga ik het vieren en dat niet omdat dat nu eenmaal zo gebruikelijk is. Het glas dat ik zelf inschenk is altijd meer dan halfvol. En wat mijn leeftijd betreft, vergeet die maar, dat probeer ik ook.