Memories

Het Tv-programma Memories verenigt ex-geliefden die elkaar lang geleden zijn kwijtgeraakt. Meestal woont één ervan in een ver buitenland. De liefde was vaak een vakantieliefde die is uitgegroeid tot meer. Minimaal bij één van beiden. In een enkel geval was het een liefde van één of enkele dagen, soms hebben ze jaren samengewoond. Later raakte het dan uit en raakte het stel elkaar kwijt, of andersom.

Die liefde kan 10 jaar geleden zijn, maar ook 30, 40 jaar of meer komt voor. Degene die in Nederland woont, schakelt Memories in, en Anita Witzier met haar redactie gaan op zoek en regelen een hereniging. Met de camera er bovenop natuurlijk. Tja, je moet er wàt voor over hebben. 

Dat wil zeggen zo gaat het op TV. Situaties dat iemand niet gevonden wordt, is overleden, of de gezochte niet wil meewerken aan de incidentele hereniging, liggen voor de hand, maar die heb ik nog nooit op TV gezien. 

Het is emo-TV, dat geef ik toe, toch kijk ik er af en toe naar. Dat zal mijn nostalgische inslag wel zijn. Wat me er vooral in boeit is de impact van die ene liefde op hun verdere leven, de aanleiding voor die scheiding of breuk, de onomkeerbaarheid der dingen en de lichaamstaal van de ex-geliefden.

Dertig jaar iemand in stilte missen die nog leeft! Lijkt me nogal zwaar om dat jarenlang mee te sjouwen. Je gaat dan achteraf beseffen dat je toen veel gelukkiger bent geweest dan je besefte. Maar was dat ook echt zo? Of idealiseert onze geest na verloop van tijd alleen de positieve kant van die emoties? Misschien heeft Vadertje Tijd het gevoel bijgekleurd, maar dat maakt niets uit. Het voelt zo en dus is het zo.

Na zoveel jaar op zoek gaan naar de geliefde van toen, kan nostalgisch en positief zijn. Dat kan, maar dat is lang niet altijd het geval. Het zoeken heeft vaak de treurigheid van een langdurig gemis bij één van de twee en soms bij allebei! Spijt van de fouten van toen. De tijd is verlopen en er is geen weg meer terug.

De liefde van je leven kwijtgeraakt door incidenten, misverstanden of gebrek aan communicatie. Omdat je dacht dat er iets was gebeurd dat niet zo was; omdat je de dingen niet voldoende met elkaar hebt besproken; omdat jij of de ander er toen opvattingen op nahield die je nu niet meer hebt; omdat je moeder de brieven weggooide van je verre vriendje; omdat je nog geloofde in de ideale man of vrouw en ga zo maar door.

In de lange tussentijd zijn de geliefden vaak met een ander getrouwd, hebben kinderen, en toch … Toch is er altijd iets blijven knagen. Regelmatig lijkt hun wèl gesloten huwelijk niet dat te zijn geworden wat ze ervan hebben verwacht (al wordt dat natuurlijk nooit zo gezegd op TV). Stilletjes zijn ze altijd blijven denken en dromen van de ander. In een enkel geval is één van de twee zelfs nooit getrouwd omdat hij of zij niemand heeft gevonden die vergelijkbaar was met de geliefde van toen! 

Het komt ook voor dat de huidige echtgenoot of echtgenote het verhaal van de verloren liefde kent en de zoektocht stimuleert. Het mooist is dan, als de gevonden ex-geliefden wederzijds warm wordt opgenomen als vrienden van de bestaande gezinnen. Dat komt voor, maar die generositeit blijkt een hoge uitzondering te zijn.

Hoe het echt zit met gevoelens van de geliefden van toen blijkt altijd uit de manier van begroeten bij het weerzien. Mimiek en lichaamstaal zijn dan nogal ‘echt’, dat wil zeggen ze zijn spontaan en moeilijk te beheersen, camera of niet. Er is ook weinig reden voor, integendeel, het is belangrijk dat je de ander laat blijken wat je voelt. Zit het wederzijds diep, dan zie je dat beiden harder gaan lopen als ze elkaar uit de verte zien. Vrouwen gaan nogal eens spontaan rennen, iets dat blijkbaar van diep van binnen komt. Je kunt als tv-kijker vrij goed bepalen ‘hoe het zit’. 

De mate van affectie is ook altijd zichtbaar in de omhelzing. Daarna het al dan niet lopen met een arm om de ander heen geslagen (één of beiden!), in gesprek dicht bij elkaar zitten, soms met een hand op en arm of been van de ander. Geluk is ook mooi om te zien. 

Toch houd ik in veel gevallen de nasmaak van iets dat destijds nogal nodeloos is geweest. Zoiets als: de sleutel voor geluk in handen hebben gehad, die niet gebruikt hebben en dat nu beseffen. Triest eigenlijk. Al zal niemand ooit weten hoe het in het andere geval afgelopen zou zijn. Dat troost dan weer.