Allemaal Beestjes

Toen onze kinderen nog klein waren woonden we op een boerderij die ik vanzelfsprekend grondig verbouwde, maar die - even vanzelfsprekend - nooit tot in de puntjes af is gekomen.

Peije onderweg

Naast de boerderij waren er een paar flinke bijgebouwen, de voormalige stallen. Op zich natuurlijk geen reden om dieren te gaan houden, maar dat deden we wel. De 70-ties was de tijd van open huwelijken en gesloten huishoudens, daar hoorden ook dieren bij. Voor de leut en voor de consumptie.

Irene in actie

Zo werd het achteraf gezien bij ons een complete privé kinderboerderij. We hielden er zo ongeveer alle dieren die je je in die situatie kunt voorstellen: zebravinkjes, cavia’s, krielkippen, grote kippen (Barnevelders, uiteraard voor de eieren), een Goudfazant (opgegeten door de bouvier van vrienden van ons), ganzen (met een ganzerik die je van achteren gemeen in je been kon bijten als je niet oplette), eenden (onze kinderen zaten soms in bad met echte jonge eendjes!), konijnen, geiten (één jaar 7 kleine geitjes, geen wolf), een kalf (voor de consumptie), lammetjes (voor de consumptie) twee varkens (waarvan één voor de verkoop en één voor de consumptie), een hond en één of meer poezen. Op kalf, varkens, geiten en lammetjes na scharrelde alles vrolijk door elkaar door de tuinen en over het terrein. We hebben er heel wat mee beleefd.

Nadat we naar een dorpskern zijn verhuisd was dat voorbij. De kinderen waren groter, kregen ander interesses en alleen de witte poes die stokdoof was geboren ging mee. Onze oude hond konden we niet aandoen om de rest van zijn leven binnen te moeten doorbrengen, die was gewend buiten te zwerven. Hij is op de boerderij gebleven bij de volgende bewoners. Toen onze witte poes een paar jaar later door eigen nonchalance in de Hollandse IJssel was verdronken, zijn we vanaf begin 80-er jaren dierloos door het leven gegaan.

Dat is geen principiële keus, maar een praktische. Een kat houdt niet alleen muizen weg maar ook de zangvogeltjes. Heen en weer pendelen tussen Nederland en Frankrijk wordt gecompliceerder door dieren. Je moet dan een beroep doen op de buren, een hond meesjouwen of iets dergelijks. Geen dieren dus, zelfs geen goudvis.

Kippen zou ik wel willen houden maar dat is hier lastig vanwege de talloze vossen. Het is ook niet nodig want een buurvrouw zorg wekelijks voor de aanvoer van verse scharreleieren. Van die hele echte, met knaloranje dooiers, van hun zes kippen die de hele dag in een weiland van een paar duizend vierkant meter lopen te scharrelen. Heerlijk, daar kan geen (zogenaamd) scharrelei uit de winkel tegenop! Het geeft haar een wekelijks excuus voor een praatje over het weer, de tuin en de buurt bij een kopje espresso. Zo blijven we bij.

Vaste bezoeker (hier in de winter)

Dieren hebben we hier voldoende om ons heen, we hoeven er helemaal niets voor te doen. We hebben gewenste en ongewenste bezoekers. Ongewenst zijn mollen, muizen binnenshuis, relmuizen binnenshuis (Loirs of zevenslapers), ratten, een enkele zonnende adder en konijnen. Die vragen om bestrijding.

Op konijnen in onze tuin ben ik gebeten, op eksters ook. Een groenten- of kruidentuin en konijnen gaan niet samen, eksters en zangvogeltjes ook niet. We leven hier zeer vredig, maar als er konijnen in de tuin worden gesignaleerd word ik op slag moordlustig. Voor konijnen en eksters in mijn tuin duurt het jachtseizoen twaalf maanden. Ik rust niet voordat ik ze heb geschoten. 

Betrapt!

Daarnaast hebben we vossen patrijzen, fazanten (een vaste bezoeker) eekhoorns, salamanders (op al onze muren, dagelijkse bezoekers van onze terrassen), padden, coloeuvres (ongevaarlijke slangen tot 1.50 cm) en hazelwormen. Af en toe zien we vanuit de woonkeuken keuken of vanaf het terras herten en reeën lopen in het veld achter ons huis. We genieten van al die beestjes en we hoeven ze niet eens te verzorgen.