Niets gemist

 Nee, je hebt niets gemist. Drie maanden heb ik niet geschreven! Geen blogjes,
nix. Alleen wat e-mails.

Niet dat ik in die tussentijd geen gedachten of gevoelens had, integendeel!
Allebei meer dan me lief was, maar toch. Niet schrijven. Ik weet het, dat is
vreemd voor mijn doen. Zeker als je weet dat het ook mijn veiligheidsklep is.

“Hoe dat komt”? Geen schrijfdrang, zal ik maar zeggen. Andere dingen aan mijn
hoofd. O.a. er aan proberen te wennen dat ik nog een poosje langer leef dan de
geleerden hadden voorspeld en ik dus dacht. Eerst er aan proberen te wennen
dat je tijd bijna om is – dat valt om den donder niet mee – en dan er weer aan
wennen dat je langer blijft leven. Het leven is vol afwisseling .

De diepste hoop van ieder kankerpatiënt is genezen te worden. Dus als ‘ze’ niets
meer zien zou je denken – dat dacht ik zelf tevoren ook – dat dat een reden zou
zijn tot buitensporige vreugde, maar dat blijkt niet zo te zijn. Het zwaard van
Damocles blijft toch altijd bungelen.

Ook het stoppen met de (zware) medicijnen en hopen op drastische
veranderingen die voor een deel uitblijven en nog zo wat, hebben invloed. Op
andere gebieden rammelt er ook meer dan ik zelf zou kiezen, maar afgezien
daarvan gaat het verder goed

Ik heb me in de tussentijd wat uitgeleefd in fotografie. Ook leuk. Maar vandaag
had ik weer even zin om wat te schrijven. Het staat hieronder. Over twee weken
gaan we met vakantie en de meeste mensen ook. Daarna zie ik wel weer.