Liesje ontromantiseren?

Mijn blogjes over Liesje hebben bij lezers de eigen herinneringen aan hun eerste vriendschappen aardig losgemaakt.

Als je ouder je wordt lijken de herinneringen aan je jeugd scherper te worden. Douwe Draaisma, hoogleraar in ‘vergeten’, heeft in een prettig leesbaar boekje (‘De Heimweefabriek’) onthullend beschreven hoe het ons bij het ouder worden op dit punt vergaat. Ik wist dat niet, althans ik was me dat eerder niet bewust. Maar dat komt omdat ik geen ervaring heb, het is de eerste keer dat ik zo oud ben. En als ik het eerder ben geweest, ben ik ook dat vergeten. Nu heb ik in zijn boek gelezen hoe pover het gesteld is met ons geheugen en - leuk of niet leuk - ik blijk geen uitzondering te zijn. Dat accepteert iets makkelijker.

Natuurlijk heb ik er tijdens het schrijven over gedacht hoe de werkelijkheid destijds is geweest en me afgevraagd welk deel van mijn herinneringen ik erbij had gefantaseerd. Over sommige punten had ik geen enkele twijfel, maar van andere punten was ik minder zeker. Zou Liesje nog leven, hoe heette ze in werkelijkheid, zou ze zich er nog iets van kunnen herinneren, had ze toen echt krullen en nog veel meer vragen kwamen in me op.

Uitzoeken? De gedachte passeerde af en toe, maar ik had geen enkel aanknopingspunt. Een belangrijke reden om geen poging te wagen was, dat ik bang was dat mijn kostbare herinnering zou afbladderen. Niets is immers meer zoals het was. Het dorp niet, ik niet en Liesje natuurlijk ook niet. De confrontatie op internet met de vernietiging van het decor van het verhaal was al behoorlijk pijnlijk geweest. Misschien zou ze zich mij niet eens meer kunnen herinneren - dat was zelfs waarschijnlijk - en ook dat zou pijnlijk kunnen zijn.

Maar aan de andere kant stond de nieuwsgierigheid naar de betrouwbaarheid van mijn eigen geheugen krachtig te wenken. Hoe terecht was het dat ik zo zeker was van de paar dingen waarvan ik dacht zeker te zijn? Soms twijfelde ik aan mijn - al dan niet vermeende - geheugen en daarmee aan mezelf. Maar ik hoefde geen besluit te nemen: ik wist haar voor- en achternaam niet, zelfs de vroegere naam van het plein niet eens. Die situatie overtrof de optelsom van Memories en Spoorloos en daar werken ze met hele teams aan zoiets. Kortom er is geen beginnen aan en zeker niet in je eentje.

En toen kwam Bert, ik bedoel: Bert stuurde me een mailtje. Als Liesje mijn blogjes zou lezen schreef hij “…… zou ze je levenslang en misschien wel eeuwig dankbaar zijn”. Nou is eeuwig wel wat veel - dat wil ik haar niet aandoen - maar levenslang is ook niet te versmaden. Zijn duwtje bleek voldoende om me over te halen ondanks mijn nogal verstandige bezwaren toch aan zo'n ‘mission impossible’ te beginnen. Ik hou van uitdagingen zeg ik dan om zoiets te rechtvaardigen, en dat is ook wel zo, maar soms moet je verstandig zijn. Hoewel …… verstandig is meestal ook saai. Wat ben ik toch eigenlijk voorspelbaar.

Toch was er enige moed voor nodig om het risico te nemen om mijn herinneringen op de tocht te gaan zetten, maar …… 'no pain, no gain'. Eén van de resultaten is alvast een foto van één van de twee klassen van toen (met dank aan de afzender!).