Nu ik het - nieuwsgierig geworden - heb uitzocht, blijkt de afstand in werkelijkheid nauwelijks 1,2 kilometer te zijn geweest. Maar op de route was veel te zien en dan zo'n stukje heel wat langer dan je denkt. Mijn moeder mocht blij zijn op de dagen dat ik één kilometer per uur haalde.
Natuurlijk moest ik van haar altijd direct naar huis komen, maar dat getuigde van serieus onbegrip, want ik moest de hele wereld nog ontdekken en soms ook bij Liesje spelen, dus kwam ik altijd veel later thuis. Dat is daarna nooit meer overgegaan want er valt nog steeds zoveel te ontdekken en zo lang ik leef kan dat nog.
Vanaf de kruising naast de school liep er een zandpad naar het plein waar Liesje woonde. Aan de rechterkant ervan probeerden twee koeien wat eetbaars te vinden in een mager weilandje. Als we langs kwamen keken ze soms nieuwsgierig op en kwamen snuivend dichterbij het prikkeldraad dat vermoeid tussen scheve palen hing. Eng maar spannend. We probeerden ze wel eens te lokken met uit de tegenoverliggende berm geplukt gras. Even leerzaam als vruchteloos natuurlijk.
Aan de linkerkant was een berm waarin gras en onkruiden ons in de loop van het seizoen letterlijk boven het hoofd groeiden. Daarachter was een verraderlijke droge greppel die je niet kon zien omdat die was overgroeid met hetzelfde onkruid. Je merkte het alleen als je erin tuimelde bij het plukken van wilde bloemen.
Sommige bloemen waren wel mooi, maar die kon je niet plukken. Er waren bijvoorbeeld witte bloemen die ‘pispotjes’ werden genoemd, die had geen steeltje. Op een dag vroeg ik me af waarom die bloemen eigenlijk ‘pispotjes’ heetten. Ze leken me nogal klein en onhandig. Liesje wist het ook niet.
Je bent vijf en je moet alles nog uitzoeken. “Jij eerst”, zei Liesje. Dat moet me destijds een redelijk standpunt hebben geleken. Dus plukte ik een bloem en probeerde die onder het toeziend oog van Liesje vol te plassen en op tijd te stoppen. Alles mislukte. Ik kon niet op tijd afknijpen, de bloem knikte en de plas liep over mijn hand. Smerig vond ik dat. Verontwaardigd was ik ook: “ Waarom noemen ze nu iets een ‘pispotje’ dat daar totaal niet geschikt voor is?”. Misleiding, dat was het! (al kende ik dat woord toen nog niet).
Liesje deelde mijn verontwaardiging. Bij haar thuis mocht ik mijn handen wassen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten