Queen

Gisteren heb ik weer een paar uur besteed aan Queen en de analyse van hun teksten.
Ik ben geen Queen-fan, zomin als fan van iets of iemand anders, maar vooral van de meer symfonische nummers kan ik bij tijd en wijle genieten.

Toen ik mij rond de jaren '80 semi-professioneel bezig hield met popfotografie, heb ik ook concerten van Queen gefotografeerd. Dat blijkt een speciale band te creeren.

Gescande dia van toen

Het fotograferen vóór de dranghekken (toen mochten fotografen met een perskaart dat nog) maakt iets in je los dat je in het publiek niet gemakkelijk overkomt. Door de korte afstand kan je de bandleden bijna aanraken, je leest emotie, concentratie of toneelspel van hun gezichten en je ziet de blikken en de kleine gebaren waarmee ze met elkaar en met hun roadies communiceren. Het blijken achteraf indrukken te zijn voor het leven.

In eerste instantie gold mijn belangstelling vooral de songteksten die Freddie Mercury heeft geschreven in de periode dat hij wist dat hij Aids had en ging sterven. Iedereen kent "The Show Must Go On" en velen kennen het postuum uitgebrachte album "Made in Heaven", maar er zijn meer teksten die betrekking hebben op zijn worsteling met het einde van het leven.

In die periode schreef hij ook teksten over andere onderwerpen die daardoor voor mij in een ander licht komen. Het zal niemand verbazen dat ik meer dan gemiddeld gevoelig ben voor de manier waarop hij de emoties die horen bij het afscheid van het leven, in tekst en muziek heeft weten om te zetten. Ik heb daar grote bewondering voor.