Obama

Jomme is het pseudoniem van een Belgische blogger die in de huid kruipt van een acteur die de gelijknamige Belgische ambtenaar speelt. Zijn blogjes bewonder ik. Hier een staaltje van zijn hand:

 

Ik ben deze morgen om half zes opgestaan om te weten wie de Amerikaanse verkiezingen gewonnen heeft. Ik ken niks van politiek, maar ik zie dat graag. Dat is daar allemaal zo anders als hier. Dat heeft precies ook niks met politiek te maken. ‘t is meer een soort theater, met twee prachtige hoofdacteurs: zo ne jonge slanke zwarte vlotte missionaris en zo ne kleine oude hoekige oorlogsveteraan met van die Duracelbewegingen. 

Mijn maten van ’t café wisten al van in de week dat Obama ging winnen. En dan heb ik eigenlijk toch wat compassie met McCain, want als mijn maten van ’ t café ’t al wisten, dan moet hij dat zeker geweten hebben. ’t Moet niet plezant zijn als ge weet dat het niks wordt en als ge dan toch nog een week overal naartoe moet om te gaan zeggen dat ge toch gaat winnen. En wat moet die man nu thuis tegen zijn madam gaan zeggen? Al zijn spaarcenten zijn op aan affiches en vliegtuigtickets en hij houdt er niks aan over. Ik zou dat hier thuis niet willen meemaken. En ’t allerergste moet toch zijn dat ge dan den dag voor de verkiezingen uwen overwinningsspeech moet van buiten leren, voor moest het toch anders uitdraaien. Ik heb nooit graag van buiten geleerd, maar als t dan ook nog moet voor ne speech die ge nooit moogt opzeggen… ik zou er de moed niet voor hebben. 

Weet ge wat ik mij ook al dikwijls afgevraagd heb: waar vinden die altijd zo een grote pleinen om die speechen te gaan houden? En als ge er zo één kent, moogt ge daar dan zomaar een podium beginnen bouwen? Dat zou hier allemaal niet pakken. En wat een geluidsinstallatie moeten die hebben om ervoor te zorgen dat die op de laatste rij ook nog alles kunnen verstaan. Hier zou dat allemaal beginnen piepen, maar ginder loopt dat allemaal perfect. We kunnen der nog iets van leren, van die mannen. 

En die hebben voor alles ook zo een perfecte timing. Obama kwam deze morgen het podium op, juist op ’t moment dat ze op de VRT klaar waren met hun inleiding. Als ge dat zo voor de hele wereld moet regelen, dat moet toch niet simpel zijn. En dat steekt daar allemaal zo schoon in mekaar. De twee dochterkes kwamen zo vrolijk huppelend het podium opgewandeld. Ge kon zien dat ze content waren dat ze eindelijk wisten waar ze zouden gaan wonen. En ze kunnen dat allemaal zo schoon zeggen. Als Obama zijn madam aan ’t publiek voorstelde: “the new first lady of America”! Hij had ook kunnen zeggen: “dat is ons Josée”, maar dat presenteert natuurlijk niet zo goed. 

Alleen die kus, toen Obama zijn madam ne kus gaf, dat vond ik maar zus en zo. Daar stak geen warmte in. Ik hoop dat het niet waar is, maar ik dacht: daar zit een haar in de boter. ’t Kan natuurlijk ook zijn dat dat mens moe was, of heel hard bezorgd. Misschien dacht ze: dat hem nu maar niet begint met sigaren te roken, want zo is bij Clinton de miserie ook begonnen.  En dan zijne speech. Ik kan ni veel engels, maar ’t was schoon. En weet ge wat ik ’t schoonste vond? Als hem iedere keer zei “Yes, we can!” en als de mensen dan antwoordden “yes, we can!” Als hem erin lukt om mensen te laten geloven “yes, we can”, dan gaan we nog ne schonen tijd meemaken. Want als mensen geloven “yes, we can”, dan kunnen ze veel.  

Dan denk ik: iedereen heeft zijn leven al wel ne keer tegenslag. En als ge dan kunt zeggen “yes, we can”, dan kunt ge er beter tegen. Daar ben ik zeker van. Ik heb er een goed oog in. Obama wordt ne goeie president.  En voor McCain wil ik zeggen: als ge straks niet goed weet hoe ge ’t aan uw madam moet uitleggen, zegt dan maar ne keer of drie in uw binnenste “yes, we can” … het zal wel lukken!

Jomme