Het journaal

De laatste jaren kijk ik steeds minder naar het 8 uur journaal van de NOS. Die ontwikkeling vroeg wel om enig zelfonderzoek. Daarbij kwam ik tot de conclusie dat ik geen verband kon leggen met het vertrek van Sacha de Boer als nieuwslezeres of het staan van de presentator. Ik kijk geen nieuws voor de nieuwslezer of -lezeres, al zou ik liegen als ik zei dat ik de aanblik van Annechien Steenhuizen onprettig vind. Ik moet toegeven dat haar staan en lopen toegevoegde waarde heeft, al heeft die geen betrekking op het nieuws.

Nee, aan Annechien ligt het niet. Het ligt aan het feit dat voor mij het journaal in de eerste en ook in de tweede plaats langdradig is en in derde plaats kinderlijk. Er komen allerlei onderwerpen langs die zich niet tot de essentie beperken en/of waarvan beeld geen toegevoegde waarde heeft. De laatste lenen zich meer voor de radio. Op de radio duurt het journaal tussen de vijf en tien minuten, maar op de TV moeten er elke dag twintig minuten worden gevuld, ook al is er die dag te weinig gebeurd waarmee je zinvol kunt vullen. Vullen moet, nieuws of niet. Het is nog nooit gebeurd dat er om acht uur wordt gezegd, “Dames en heren wegens gebrek aan nieuws is er vandaag geen Journaal.”

Het vullen gaat zo:
1. Herhalen
Nieuws vooraf laten gaan door een samenvatting erover van de dagen of weken ervoor, voor het geval iemand een paar weken van de wereld af is geweest.

2. Verslaggevers ter plaatse
Je zet een verslaggever voor het afgebrande pand (die ook niet weet hoe de brand is ontstaan), voor het hoofdgebouw van een grote bank waar iets mis mee is (en waar je niets van kunt zien) of op het dak van een hotel in Arabistan om te bevestigen dat er inderdaad bommen vallen en nog steeds wordt gevochten.

Als dat nog niet voldoende is:

3. Nieuws van weinig belang toevoegen
Natuurlijk is het belangrijk voor het dorp dat er steeds branden zijn en dat de pyromaan nog niet is gepakt, maar of dat ook van belang is voor de andere 1,8 miljoen mensen die zitten te kijken?

4. De gewone man of vrouw in beeld brengen
Je gaat ergens in NL de straat op met een camera en microfoon om mensen in een winkel, winkelcentrum of op de markt te vragen wat ze vinden van een regeringsvoornemen, een politie-uitglijder, een gouden handdruk of van het-maakt-niet-uit-welk-onderwerp. Daarmee is gemakkelijk (en goedkoop) een hele avond te vullen.

Wat ik met die bespaarde minuten doe? Selectief kranten lezen op internet, achtergrondartikelen van Blendle selecteren, als het me uitkomt de app van de NOS bekijken (lekker vers en wel kort, het kan dus wel). Nog korter kan ook nog, al wringt dat technologisch dat ’t kraakt: de app van Teletekst op je smartphone of iPad. Net als bij de krant kan ik me zo beperken tot onderwerpen die me interesseren in minimale tijd. Zo blijf ik bij, zonder me te ergeren. Dat ik Annechien dan minder zie presenteren is wel jammer, maar dat neem ik voor lief. Je kunt niet alles hebben.