Beste L.

Beste L.,

In je commentaar op Facebook wenste je ons geluk met 26 mei. Het zou prettiger zijn geweest als je het daarbij had gelaten, want de rest van je tekst deed dat teniet. Blijkbaar ben je niet bekend met de ongeschreven regel dat privé reacties als privé bericht worden verstuurd en niet openbaar worden gepubliceerd. Je reactie op Facebook heb ik daarom gewist. Maar nu je geen moeite blijkt te hebben met het openbaar reageren, heb ik dat ook niet. Uit discretie zal ik je naam niet voluit vermelden.

Je commentaar op mijn laatste blogje was vooral dat “het alle alarmbellen bij je deed rinkelen…”.  Een uiterst merkwaardige reactie van je, op een gebeurtenis die zich 54 jaar geleden heeft afgespeeld. Blijkbaar zit er bij jou nog iets dat je destijds niet hebt aangekaart en waar je nooit overheen bent gegroeid. Triest! Leven is strijd L.! Een Hollandse jongen behoort er tegen te kunnen om een blauwtje te lopen. Ook dat hoort bij het groter groeien.

De enige reden die ik kan bedenken voor je reactie is dat je vermoedt dat ik meer dan 55 jaar geleden achter je rug om je vriendinnetje heb ‘afgepikt’. Ik zal een poging doen om je van die nachtmerrie af te helpen.

Afgezien van het feit dat dit een misplaatst beeld van de werkelijkheid is, zou het volkomen normaal zijn geweest als het wel zo zou zijn gegaan. Mannen maken nu eenmaal een vrouwtje het hof en het vrouwtje kiest daaruit haar partner. Dat is het spel en dat zijn de regels. Mannen ‘pikken een vrouw niet van iemand af’, dat kunnen ze niet eens, ze kunnen zich alleen uitsloven, het zijn vrouwen die keuze maken. Zo zit de natuur in elkaar, ook bij mensen. Degene met de beste DNA match, het meeste geld, macht en/of degene die het oerspel het best heeft gespeeld wordt gekozen. Jammer voor de verliezer(s), maar dat is de natuur. “De zomer hou je ook niet tegen”.

De werkelijkheid was echter dat je voor haar nooit meer dan een te zwijgzaam vriendje bent geweest, zonder diepere gevoelens aan haar kant, al was dat waarschijnlijk omgekeerd niet het geval. Ik schrijf je dit met haar medeweten en instemming, omdat schrijven haar veel inspanning kost na haar herseninfarct en ze haar energie liever aan belangrijker zaken besteedt.

Ze heeft destijds jullie vriendschap in boosheid uitgemaakt, omdat jij - zonder dat je zelfs met haar het onderwerp had aangeroerd - aan haar ouders om haar hand bent gaan vragen. Dat zou je je toch ook moeten herinneren, evenals de gevolgen! Dat was niet alleen een protocollaire blunder, maar vooral een alarmerende demonstratie van je treurige opvatting over gelijkwaardigheid. Dat heeft de bij haar deur dicht gedaan. Als je wel met haar had gesproken over de toekomst, zou er geen reden zijn geweest voor je gang naar haar ouders, zij heeft namelijk nooit iets gezien in een toekomst met jou heeft ze altijd gezegd. Ze heeft het niet zo op boekhouders. Hard maar duidelijk.

Pas daarna L. is onze wederzijdse sympathie - al vanaf ons 12e! - verder uitgegroeid en uitgebouwd tot het bijzondere dat het is geworden en nog steeds is. Ik ben dus niet eens je rivaal geweest! Ik heb zelfs - iets te keurig - gewacht tot zij 'vrij' was, wat ik achteraf erg stom van mezelf vind, al is het goed gekomen. Dus L., het was in alle opzichten een vals alarm dat bij jou is afgegaan! Wees trouwens maar blij dat het zo gelopen is, want het was zonder open en gelijkwaardige communicatie tussen jullie toch nooit wat geworden. Beter ten halve gekeerd enzo.

Zet je alarmbellen nu dus maar uit. Om je verdere traumatische ervaringen te besparen heb ik onze Facebook 'vriendschap’ beëindigd, je doet toch niets op FB, afgezien van het neuzen in wat anderen daar publiceren.

Met definitieve groet van ons beiden,

Willem