In termijnen

Vorige week kreeg ik per post weer een uitslag van bloedonderzoek. De belangrijkste dingen waren goed. Goed nieuws dus. Niet alles was goed, dat zou ook te mooi zijn. Misschien wel mooier dan de jackpot winnen, of een God die antwoord geeft. Hoewel ……, van het laatste weet ik dat niet zeker.

Ik ben geen gezonde dertiger meer, dus til ik niet meer zo aan een paar uitslagen die buiten het normale patroon vallen. Zeker niet zolang ze nog geen fatale betekenis hebben. Al betekent dat bepaald niet dat ik nonchalant omspring met de uitkomsten, maar dat is een overbodige mededeling voor de mensen die mij kennen.

Dat bloedonderzoek laat ik elke maand of elke 2 maanden doen. Het interval mag ik zelf bepalen. Als ik denk of voel dat er iets niet is zoals het moet zijn verhoog ik de frequentie en/of laat ik maar enkele - van de inmiddels tot 25 opgelopen - parameters onderzoeken.

Je kunt niet zeggen dat ik op dit punt slordig ben. 

Die bloedonderzoeken heb ik al zes jaar. Je zou dus denken dat zoiets routine wordt. Voor zover het de gang naar het laboratorium betreft en het prikken, klopt dat ook. Maar het gemak waarmee ik dat doe, staat in behoorlijk contrast met de dagen er na. Meteen nadat ik het lab heb verlaten word ik steevast door een lichte ongerustheid bevangen. De dagen daarna kijk ik uit naar de uitslag, die per post wordt opgestuurd. Normaal is dat na één dag, soms na twee dagen.

Op het moment dat ik de enveloppe met de op geel papier afgedrukte uitslagen in handen heb word ik gespannen, iets dat voor mijn doen nogal zeldzaam is. Dan besef ik dat deze enveloppe een onverbiddelijk vonnis kan bevatten. Als ik de enveloppe netjes heb opengesneden scan ik in ijltempo de uitslagen. Als die niet desastreus zijn - en tot nu toe is dat niet zo – is dat een opluchting van een merkwaardig soort. Niet een opluchting die aanleiding is tot een vreugdedansje of een goed glas wijn die avond zoals voor de hand zou liggen. Het is vooral de tevredenstellende conclusie dat ik er nog een aantal maanden bij heb gekregen. Alweer uitstel van executie!

Daarna bestudeer ik de uitslagen aandachtig en vergelijk die met de voorgaande keren. Eventueel pas ik mijn medicatie aan of raadpleeg ik een specialist. Zo leef ik in termijnen, van uitslag naar uitslag. 

Denk nou niet dat dat erg zielig is, want dat is het niet. Het is in mijn situatie meer het tegendeel. Ik weet dan dat ik er alweer een aantal maanden bij heb gekregen. Maanden die ik zal gebruiken om intensief te genieten van alles wat het leven, Irene, mijn kinderen en kleinkinderen, mijn vrienden/vriendinnen, mijn omgeving en de natuur me geven.

Nu ik dit schrijf realiseer ik me dat daar dan ook bij hoort dat ik na een positieve uitslag een glas wijn ga drinken van een vorstelijke kwaliteit. Voortaan zal ik dat zeker gaan doen, elke termijn die ik erbij bij krijg opnieuw. Vanavond een inhaalglas. 

Dat er nog vele goede glazen mogen volgen, dat wel natuurlijk!