Balletje 1 of waardoor we Frankrijk wonen.

Alles heeft een oorzaak of een samenspel van oorzaken. En elke achterliggende oorzaak heeft ook weer achterliggende oorzaken en die .…… en die .…… Zo is alles van mijn en ons leven van vandaag, ontstaan uit eindeloze kettingen van min of meer toevalligheden. Toevalligheden die door sommigen worden ervaren als ‘bedoeling’.

Neem nou het feit dat ik in Frankrijk woon, terwijl dat in het verleden nooit mijn, of onze, bedoeling is geweest. Vele jaren geleden, nog voordat we getrouwd waren, gingen Maatje en ik al op onze eerste wijnreis om wat meer van wijnen op te steken. Frankrijk vonden we altijd al aantrekkelijk, wijn trouwens ook. De cultuur en de taal spraken ons aan. Dat we ons in het Frans aardig konden redden zal wel geholpen hebben. Maatje sprak de taal goed, ze had een jaar in Franstalig Zwitserland gewerkt.

Maar een 2^e huis, en zeker een 2^e huis in het buitenland, was nooit in ons opgekomen. Ik hoefde geen huis in het buitenland, ik wilde alleen maar vrienden met huizen in het buitenland en die had ik. Toch wonen we nu in Frankrijk en ons voormalige 2^e huis is onvoorzien ons 1^e huis geworden. Een balletje kan raar rollen. In ons geval was het een golfballetje.

Golf du Perche (op de achtergrond een veld klaprozen)

Als ik naar een markant punt zoek in de toevallighedenketting kom ik uit bij mijn zoon. Ruim 20 jaar geleden had hij een vriendin. Nu is ze onze schoondochter en de moeder van onze kleinkinderen. Die vriendin had een vader en die vader nodigde me uit om met hem mee te gaan om te leren golfen. Er was een nieuw golfbaantje aangelegd in onze omgeving met een grote ‘driving range’ waar je het spel kon leren. Het trok me niet aan, ik heb in mijn leven nooit iets gehad met welke balsport dan ook. Toch ben ik uiteindelijk bezweken onder zijn aandringen. Zwak natuurlijk, maar achteraf zou het een onmisbare schakel blijken in de ketting van gebeurtenissen. 

Hij leerde het spelletje veel sneller dan ik, hij had er blijkbaar aanleg voor, ik dus helemaal niet. Dat verschil bleek voor een deel te verklaren toen later de aap uit de mouw kwam: hij had voor die tijd en intussen ergens anders stiekem les genomen. 

Het golfen was precies wat ik dacht: nix voor mij. Maar opgeven zit niet zo in mijn aard, dus uiteindelijk kwam ik toch zover dat ik, onder toezicht, de Baan op mocht. Dat was al leuker, maar erg leuk werd het niet, moeilijker wel. Ik wilde geen spelbreker zijn en zo liep ik uiteindelijk in de fuik van de meester. Eigen schuld. Na een paar keer met de meester (de pro) een baantje te hebben gelopen, zei de pro dat ik nu toch echt een set met echte stokjes moest hebben en Maatje ook. Natuurlijk werden dat zo ongeveer de duurste uit de golfshop (“Je hebt een krachtige slag, je kunt deze beter nemen”, jaja). Nog twee karretjes, twee paar golfschoenen, wat golfkleding en zo meer. Hij zal er een flinke provisie aan hebben overgehouden en voor ons bleek het het point of no return. 

Nu we zo hadden geïnvesteerd mòesten we wel blijven golfen was onze kromme redenering. Dus dat deden we. Niet met echte tegenzin, dat nou ook weer niet. Het is een gezonde bezigheid en je loopt veel. Altijd goed, maar fanatiek werden we er niet van. We haalden ons golfvaardigheids­bewijs, een typisch Nederlandse eigenaardigheid die in andere landen niet bestaat. We speelden soms op ander banen, maar het bleef een bezigheid. Een hobby werd het nooit.

Op de golfclub lagen tijdschriften waarin prachtige foto’s stonden van idyllische omgevingen in al dan niet verre buitenlanden. Natuurlijk mooier dan de werkelijkheid, maar dat is altijd zo met reclame. We besloten er nog één keer een 5-daagse vakantie aan te wagen om te kijken of golfen in het buitenland echt zoveel  leuker kon zijn als men ons wilde laten geloven. Zo niet, dan zouden we er definitief mee stoppen. Natuurlijk werd het Frankrijk: het klimaat, het eten, de sfeer, op ruim 4 uur vanaf Nederland. En ja, het was echt leuk, er leuk zelfs, veel leuker dan we ons hadden voorgesteld.

Die week in mei was het prachtig weer, ’s morgens hadden we golfles in een leuk groepje Nederlanders, de golfbaan was 60 hectare natuurlijk golvend terrein met prachtige oude bomen, schitterende vergezichten over het heuvellandschap, een clubhuis in een voormalige boerderij met uitstekende buffet-lunches, geen golfers voor je of achter je als je speelde, een uitstekend hotel met een sterrenkeuken en een wijnkaart die dikker was dan de bijbel en interessante gesprekken met de eigenaar die een uitstekende wijnkenner en -liefhebber was. Tja, als dat niet meer leuk is dan is er niets meer leuk.

We besloten het golfen erin te houden en er dat jaar nog een midweekje op dezelfde baan tegenaan te gooien. Dat bleek het volgenden besluit met onvoorziene gevolgen.