Zoekende boeren

Ik moet bekennen dat ik graag kijk naar ‘Boer zoekt Vrouw’, al ben ik er niet aan verslaafd. Dat ik me daar een beetje voor schaam komt omdat ik het van mezelf nogal voyeuristisch vind om zo onbeschaamd in de gevoelswereld van onbekenden te kijken. Ze hebben zich daar voor beschikbaar gesteld, maar toch .……

Het principe verschilt niet van een dating site, maar met de camera er bovenop kan je je niet voordoen als jonger, dunner en aantrekkelijker. Uiterlijk, voornaam, leeftijd, je historie in grote lijnen, woonplaats, de inrichting van je huis en een groot deel van je binnenwereld, alles is publiek. Als ik aanneem dat 98% of meer van het opgenomen beeldmateriaal niet wordt uitgezonden betekent dat dat een groot deel van de hofmakerij plaats moet vinden op enkele meters van een cameraman en een geluidsman. Hoezo privacy? Bovendien moet het allemaal in een opgelegd geforceerd tempo gaan.

Ik kijk er naar met een mengeling van verbazing en nieuwsgierigheid. De verbazing wint het ruimschoots. Gewoonlijk moet je in het dagelijks leven honderden potentiële partners in levende lijven voorbij zien komen eer er één overblijft waar een relatie uit voorkomt. Ondanks het feit dat de betrekkingen zich in het dagelijks leven in alle rust kunnen ontwikkelen, lopen relaties in de meeste gevallen stuk. Veel meeste mensen hebben verschillende relaties gehad voor ze hun huidige partner vonden. Van de huwelijken die uiteindelijk in Nederland worden gesloten eindigt 34% in echtscheidingen. Er is geen reden om te veronderstellen dat het bij samenlevings-contracten anders ligt. Of de wèl in stand blijvende huwelijken en samenlevingen allemaal het etiket gelukkig dragen, lijkt me onaannemelijk. Waarmee ik maar wil zeggen dat een gelukkige relatie een van de moeilijkste dingen in een mensenleven is, misschien wel het aller aller moeilijkst.

Het optimisme van de deelnemende boeren over de ideale afloop leek me daarom misplaatst, om over dat van de deelnemende dames nog even te zwijgen. Je moet volgens mij wel heel erg desperaat zijn om te denken dat op deze manier wel gaat lukken, wat in tientallen jaren niet is gelukt, een partner te vinden voor het leven. Die kans leek me klein. Nou ben ik altijd al een ‘fact checker’ geweest, dus heb ik eens gekeken of mijn veronderstelling terecht was.

Als ik de nog lopende serie buiten beschouwing laat, zijn er in de afgelopen 5 jaar 52 boeren in het programma opgetreden. Voor zover ik dat kon nagaan hebben er in eerste instantie 18 een partner gevonden tussen de dames die ze hadden geselecteerd. Dat relaties moeilijk zijn blijkt wel uit het feit dat daar nog maar de helft van over is, dat is 17%.

Een potentiële partner selecteren op grond van een brief en een foto lijkt me persoonlijk buitensporig moeilijk, zo niet onmogelijk. Ik zou het niet kunnen. Zeker, het oog wil ook wat, maar het gaat bij een relatie om de binnenkant. Over karakter, over communicatie en om de mate waarin je dingen gemeen hebt. Hoe kan je dat nou in hooguit een paar honderd woorden beschrijven?

Dat een sollicitatiebrief voor een betrekking als partner geen sterk selectiecriterium is, blijkt al uit succes-score. Ongekeerd is het nog erger, uiteindelijk hebben 11 van de 52 boeren, dat is 21%, een relatie gekregen met een briefschrijfster/-schrijver die ze in eerste instantie niet hadden geselecteerd! Een opsteker voor de niet geselecteerde dames in de lopende uitzending.

Al met al is het voorlopig eindresultaat van directe en indirecte goede aflopen voor de zoekende boeren 28% en dat is aanzienlijk meer dan ik had verwacht. Mijn veronderstelling was dus gedeeltelijk onjuist. Ruim een op de vier boeren maakt statistisch een kans op een goede afloop. Nu raden wie en waarom.