Krukkemikkig

De komende dagen ben ik een auwde man. Dat komt ervan als je verstrooid bent.

Verstrooid ben ik al mijn hele leven, maar de gevolgen waren tot nu toe beperkt. In een kamer staan en niet meer weten wat ik daar kwam doen, iets niet meer kunnen vinden dat ik een paar minuten geleden nog in mijn handen had of naar buiten lopen met een bord dat ik in de vaatwasser wilde zetten. Van die dingen.

Vandaag liep het minder goed af. Omdat ik een flesje met blauwe spul had omgestoten (ja, daar waar ik die condensfoto van heb gemaakt) ging ik dat opruimen. Voor alle zekerheid keek ik ook op de vloer of daar iets was gedrupt. Mijn verrijdbare bureaustoel rolde ik naar achteren en ik inspecteerde op mijn knieën de vloer. Niets te zien. Ik kwam overeind en ging zitten. Dat dacht ik tenminste.

Even wist ik niet wat er gebeurde. Ik droomde leek het. Als door de bliksem getroffen belandde ik op de vloer en mijn hoofd knalde tegen de schuifdeur van een belendend kastje. Zelfs met die harde kop van mij zat er geen deukje in het metalen deurtje. Solide spul, beter dan mijn hoofd. Daar zit een flinke buil op met de bijbehorende hoofdpijn.

Erger is dat ik keihard op mijn onderrug terecht ben gekomen. Pijnlijk! Dat zal nog wel een poosje duren. Ik kan moeilijk lopen en traplopen is een marteling. Gelukkig hadden we nog de krukken in huis van de heupoperatie van Irene. Dus als je me ziet schuifelen op twee krukken, weet je hoe dat komt. Gelukkig kan ik hier ongestoord kreunen bij pijnscheuten. Alleen Irene hoort dat en die vindt het niet erg.

Leren gaat van AUW! Als me voortaan ziet tasten naar de stoelzitting voordat ik ga zitten, dan weet je waardoor dat is ontstaan.