Bonjour Bill

Lang leve Wim – ‘What is a world without Wimmen’ is een recent boekje van Wim Daniëls over oorsprong, gebruik en varianten van de naam Wim. (Kuux Media, Eindhoven, ISBN 978.90.8095.53)

Mijn dochter was zo lief me dit boekje spontaan cadeau te doen toen ze vorige week vernam dat het bestond. Natuurlijk omdat ik Wim of Willem of Bill wordt genoemd, als inkorting van Wilhelmus.

Wilhelmus, Wilhelm, William, Bill, Wimpie, Wimp, Wimke, Wimmeke, Guillaume. Het is een naam die niet populair meer is. In 1942, mijn geboortejaar, stond de voornaam Wim (niet Willem!) nog op de vijfde plaats van meest gekozen jongensnamen en is hij nu volgens het boekje ‘in geen velden of wegen’ meer te bekennen op de lijst van meest gekozen namen. Van die ontwikkeling heb ik geen last, wat meer exclusief past me wel.

In mijn geval is het trouwens onzuiver want Wim (Willem voor mijn vrienden) is slechts mijn roepnaam, ik heet voluit Wilhelmus en dan ook nog eens Bernard Frans. Drie voornamen dus. Mijn ouders hebben nooit kunnen voorzien wat een complicaties het geeft in Frankrijk als je meer dan één voornaam hebt en een roepnaam die afwijkt van je doopnaam. De Franse bureaucratie slaat ervan op tilt. Ook Wim , laat staan Wilhelmus vinden Fransen moeilijk uitspreekbaar. Op instigatie van Franse kennissen  heet ik in dit land Bill, plus simpa, of zelfs Monsieur Bill, een eretitel

Het boekje is amusant en informatief, al is er her en der ook minder zinvolle bladvulling. Wat ik nogal mis bij de toelichting over de achtergronden van de naam Wilhelmus is dat deze naam tussen 1941 en 1944 (?) vooral werd gegeven als symbool voor verzet tegen de Duitse overheersing. De namen van leden van het Koninklijk Huis waren – voor zover mij bekend – toen al verboden, maar ik herinner me vaag dat mijn vader eens heeft verteld dat hij een ambtenaar ‘van het goeie soort’ had getroffen. Later zou dat verbod nog zijn aangescherpt of beter nageleefd.

Ik ben geboren in 1942 en draag o.a. namen Wilhelmus en Bernard echt niet omdat die in de familie voorkwamen! Het is Bernard geworden, zonder de “h”, daardoor was het geen vernoeming naar een lid van het Koninklijk Huis. Het is evenmin toevallig dat Maatje, die ook in de oorlogsjaren is geboren, Irene (vrede) als voornaam heeft. Zo zijn onze namen een levenslang symbool van verzet in de 2e Wereldoorlog.

Mijn ouders zaten dik het verzet en daarom draag ik de naam Wilhelmus met enige  plaatsvervangende trots. Dat de naam Bernard later een bijsmaak heeft gekregen is mijn ouders niet kwalijk te nemen.  Met minder vaderlandsliefde en moed van mijn ouders had ik nu immers Adolf kunnen heten!

Wilhelmus Bernard Frans