11 Juli 2007

11 juli nadert. Op die datum is het een jaar geleden dat ik per helikopter op de Intensive Care (IC)) belandde van een ziekenhuis 100 km hiervandaan. Tot nu toe was dat een simpel historisch feit. Tot een paar dagen geleden was het als het naderen van een oudejaarsavond in een jaar dat het leven zijn gewone loop had gehad. Maar dat is natuurlijk niet zo. Die dag is de loop van mijn leven opnieuw verlegd en mijn onbewuste dwingt me onverwacht tot bewuste aandacht.  

Een jaar lang heb ik er nauwelijks aan gedacht en als ik er wel aan dacht kwamen de emoties die er aan vast zaten niet, of op gepaste afstand langs. De laatste dagen is dat onverwacht en in toenemende mate aan’t veranderen. Onontkoombaar. Plotseling blijken alle waarnemingen en emoties die er toe doen, met een ijselijke precisie te zijn geregistreerd. Vanaf de hijgerigheid op de morgen van de 11e juli, de bijna absolute ademnood van die middag tot en met de terugkeer 2 weken later. De film is gestart en ik herbeleef alle emoties met dezelfde intensiteit. 

Het pogen om de film te beschrijven zou even zinloos zijn als de pogingen die worden ondernomen om elke andere film te beschrijven. Films laten zich niet beschrijven, het is tegen het wezen ervan. Van een film kan je beschrijven ‘waar die over gaat’, de gebeurtenissen en wat die je heeft gedaan. Maar het wezen zit verborgen in de film zelf. Alleen door geconcentreerd beschouwen kan bij een goede film de bedoeling van de maker overkomen. Soms zelfs pas na herhaald bekijken. Zo vergaat het mij nu. Door terug te spoelen begin ik heel langzaam iets te begrijpen van de bedoelingen van de Maker. 

Mijn verblijf in het ziekenhuis heb ik beleefd als een generale repetitie van het einde van het leven. Die beleving is onuitwisbaar. Gedurende bijna 2 weken was ik me ervan bewust dat de zalmkleurige wand tegenover mijn bed de grens was tussen leven en dood. Voor enkele mensen om me heen in die dagen, was dat ook zo. Die wand is
waarschijnlijk het laatste dat ze hebben gezien.

Zo zou het gaan. In bed, alleen, anoniem, zonder afscheid, zonder dramatiek. Gewoon doodgaan. Het rennen op de gang van verpleegsters en artsen zou even zinloos zijn als de stilte die er op volgde. Een roemloos einde van een roemloos leven. Dat was het dan. Hoe anders dan ik wel eens had gedacht. Tot mijn verbazing beangstigde het me niet.

Zo is het niet gegaan. Ik ben wèl thuisgekomen, maar de zalmkleurige wand, de grens, is met me meegekomen. Die staat nog precies waar die stond, recht tegenover me en nog steeds op 3m85 afstand. Soms transparant, soms niet, en alles daar tussenin. Onzichtbaar voor anderen, is de wereld ervoor en erachter voor mij nooit meer dezelfde als daarvoor.