Kunst

Mocht het je nog niet zo zijn opgevallen: ik ben niet kunstzinnig, zelfs niet zo kunstminnend. Het zal ook wel een kwestie van opvoeding zijn, maar in feite ben ik cultureel onderontwikkeld. Ik voel me daar wel eens ongemakkelijk over, maar blijkbaar niet genoeg om over te gaan tot aanvullende actie. Je kunt niet alles weten, daarom kan ik ook tot mijn en andermans tevredenheid in deze rimboe wonen.

Kunst met een hoofdletter doet me regelmatig denken aan de kleren van de Keizer. Neem nou bijvoorbeeld het enorme doek Who’s afraid of Red Yellow and Blue III van Newman. Dat blijkt bij de restauratie te zijn overgeschilderd. OK, je moet maar op het idee komen en het lef hebben om zoiets te schilderen. Het zal vast wel knap zijn om een hele lap textiel rood te schilderen, al zie ik dat er niet zo vanaf. Maar goed, dat is in de ogen van kenners toch Kunst, al is het misschien de grootste kunst geweest om anderen ervan te overtuigen dat het Kunst is.

Kunst dus. Als het rood dan bij de restauratie met acryl is overgeschilderd ziet niemand dat in eerst instantie, maar als dat later met moderne technieken wordt vastgesteld is de Kunst er plotseling vanaf. Hoezo, als je dat met het ongewapende oog niet eens kan zien? Het verschil tussen Kunst en een kunstje is in zo’n geval blijkbaar klein. Zo zijn er veel dingen die men Kunst noemt en die mijn voelraam niet kan bevatten.

Enkele decennia lang heeft de overheid de beeldende kunst willen stimuleren door de arme kunstenaars van een basisinkomen te voorzien. Dat heeft veel opgeleverd. Vooral onbegrijpelijke doeken die nu in energievretende geclimatiseerde opslagbunkers staan te wachten op een plaats bij de vuilverbranding. Maar misschien kunnen we er nog mensen in Afrika blij mee maken, net zoals we dat doen met ons overtollige afval.

Toch houd ik wel van Kunst al ik iets zie, lees of hoor waar mijn ziel van gaat vibreren. Van de wonderlijke en prachtige dingen in de natuur die een artiest niet kan overtreffen, van stilistisch meesterlijk geschreven boeken, van muziek die ontroert. Van 3-dimensionale kunst houd ik nog meer dan van 2-dimensionale. Van architectuur ook, maar toch ga ik niet verder dan foto’s in twee dimensies.

Toegegeven, vaak zijn dat kiekjes, net zo als iedereen die maakt. Die prima passen in de serie ‘Dit-heb-ik-gezien’ of ‘Hier-ben-ik-ook-geweest. Toch probeer ik wel eens - te weinig trouwens - om anderen door mijn ogen te laten kijken, maar dat kan je geen kunst noemen. Zelfs als het dat wel zou zijn, zou toch bijna niemand het zien, alleen al omdat er elke dag 3 miljoen (!) foto’s op internet worden gepubliceerd en probeer dan maar eens op te vallen. Zonder opvallen of omvallen wordt je nooit kunstenaar. Arme beroepsfotografen. Als ze nog niet arm zijn worden ze dat nog wel, uitzonderingen daargelaten.

Voor kunst ben ik dus niet in de wieg gelegd. Mijn graad van mijn autisme is niet voldoende om Kunst te maken. Bovendien: om erkend te worden moet je in de meeste gevallen eerst dood zijn. Dat ben ik nog niet, al schiet het redelijk op. Alleen van de eigenwijsheid die ook nodig is om een beetje creatief te zijn heb ik een redelijke portie maar ook weer niet voldoende voor Kunst. Dus maak ik foto’s voor mezelf, gewoon omdat ik daar behoefte aan heb en schrijf ik blogjes omdat ik daar dan zin in heb.

Soms roept het creatieve proces emoties op of kan ik die er in kwijt. Als het na het ongestoord uitleven van mijn perfectionistische neigingen dan is geworden wat ik voor ogen had, kan ik daar ambachtelijk van genieten. Tevreden zijn over wat je hebt gemaakt vind ik ook kunst: levenskunst.