Huisje boompje

Wij zijn buitenmensen. Gelukkig allebei. 

Huisje, boompje, beestje. Alleen het beestje klopt niet meer. We hebben ooit alle denkbare huisdieren en kleinvee gehad, dat was leuk, maar dat was toen. De dieren die we hier zien zijn of van een ander, of ze leven in het wild. Kippen houden hoeft hier ook niet want de buurvrouw brengt iedere week smakelijke verse eieren van de kippen die in haar weiland scharrelen. Daar kunnen eieren uit de supermarkt niet tegenop, hoe gescharreld het etiket ook suggereert.

Dagelijks hebben we bezoek van de fazanthaan die z’n eigen kost op scharrelt, denkt dat we er in huis een rivaal erop na houden en zijn spiegelbeeld in de ruit aanvalt. Af en toe verdwaalt er een haas of konijn in mijn groentetuin die ik de oorlog moet verklaren omdat hij of zij mijn groenten heeft getransformeerd in een voor- of hoofdgerecht.

Huisje, boompje, beestje. Het is me altijd nogal burgerlijk voorgekomen en burgerlijkheid staat me tegen, maar deze uiting kan ik moeilijk ontkennen. Dat knaagt. Toch even kijken of mijn definitie klopt. Van Dale dan maar:

Burgerlijk: eenvoudig als een burger; (ook minachtend) kleingeestig, bekrompen.

Aha! Het eerste klopt voor een deel en de rest geef ik niet toe. Dat lucht al behoorlijk op.

Buiten wonen is voor ons vrede, vrijheid, rust, ruimte en uitzicht. Liefst ook beter weer. Dat hebben we hier allemaal. Tussen de 70 en 90 avonden per jaar kunnen we buiten eten maar dat tellen we alleen als het om 8 uur nog 20°C is anders eten we binnen. Boven de 27°C ook. 

De buren wonen op honderden meters. Wij kunnen ze van hieruit niet zien of horen en zij ons niet. We kunnen hier alles doen en laten zonder dat iemand ons ziet. Alleen de postbode komt regelmatig op het erf en de buurvrouw één keer per week op koffietijd. Verder komt hier, afgezien van de vakanties, zelden iemand. Geïsoleerd, eenzaam? Welnee, wij vinden dat juist heerlijk en we hebben toch internet. Eenzaamheid zit vooral in je hoofd.

Eén van de meest aantrekkelijke dingen van de streek waar we wonen is de natuur. We wonen in een natuurpark dat zo groot is als half de provincie Utrecht. Dat betekent alleen maar dat er geen vervuilende industrie is en dat er streng op het milieu wordt gelet. Schone lucht dus en daardoor intens blauw. De vele heggen en geboomte tussen de velden worden hier ongemoeid gelaten. Daardoor is de natuur rijk aan natuurlijke begroeiing en is er een rijkdom aan vogels, vlinders en andere insecten.

Natuurlijk is ook het land hier in monocultuur, dus worden er ook bestrijdingsmiddelen gebruikt. Maar de negatieve invloed is tot nu toe beperkt waarneembaar. Landbouw-bedrijven van 30-40 hectare om ons heen met voornamelijk tarwe. Maar ook velden met gerst, haver, erwten, tuinbonen en koolzaad. In elk seizoen heeft de lappendeken waar we op uitkijken andere kleuren. Waar je ook kijkt deze weken, dank zij de landbouwsubsidies, zie je overal de gele vlakken van het bloeiende koolzaad in het glooiende landschap. Volgende week zal ongeveer het hoogtepunt zijn dan is het geel in de zon bijna te fel.

Eén van de bijzonderheden van dit dun bevolkte gebied - 20 inwoners per km2 – is dat er verschillende wilde orchideeën groeien. De meest voorkomende, de paarsblauwe vliegenorchis, zelfs in ons grasveld. We zijn er zunig op. Dat gedeelte maai ik pas eind juli als het zaad rijp is. Toen we dit huis kochten, alweer 17 jaar geleden, telden we er 14. Als experiment heb ik zeven jaar geleden het poederzaad verzameld – het fijnste zaad dat ik ooit heb gezien – en het uitgestrooid op een aangrenzend stukje gras. 

Volgens een hoveniersknecht was het een zinloze daad. Dat leek jarenlang te kloppen. Tot twee geleden was er niets te zien. Toen kwamen de eerste kleine toortsen. Verleden jaar waren het er al meer. Gisteren telden we er meer dan 100. 

Huisje, boompje, bloemetjes. Burgerlijker moet ik toch echt niet worden.