Buitenleven

Ook hier is het voorjaar uitgebroken. Later, maar heftiger dan anders omdat het langer koud en nat was. Toen het warmer werd spoot alles de grond uit, want aan vocht was er geen gebrek. Het gras groeit bijna een centimeter per dag.

Alles is dit jaar uitbundig en gelijktijdig. De wilde primula’s zijn in Nederland bijna uitgestorven las ik onlangs, maar in ons grasveldje zijn ze niet te tellen.














Het gras is dik, geel van de primula’s, de wilde orchideeën hebben dit jaar moeite om het gras voor te blijven, onze 25-jaar oude Camelia bloeit ondanks de klap van de vorige winter, de kersen en pruimen staan al in bloei, om maar eens wat te noemen.

 
De hommels zoemen zwaar om in de lucht te blijven, vlinders fladderen en de vogels zijn druk in de weer met elkaar en met rivalen. Wat dat betreft is het hier één grote openluchtvolière met de hele dag gratis concert. Soms word ik voor zes uur al door een merel wakker gefloten die de dakkapel van mijn slaapkamer heeft uitgekozen voor zijn ochtendlied, maar dat hoeft nou ook weer niet. 

Passerende zwaluwen hebben de werkplaats al verkend en vonden de openstaande keukendeur ook uitnodigend. Het blijft bijzonder om tijdens een kop koffie aan de keukentafel even gezelschap te krijgen van zwaluwen.

Wij wonen al een aantal jaren binnen het territorium van een fazanthaan, een ‘wilde’ uiteraard. Dus ook onze tuin is ‘zijn’ terrein en daar heeft hij natuurlijk gelijk in. Bij zijn bezoeken komt hij – als we binnen zijn – regelmatig tot op een paar meter van het huis. 

Wat een schitterende vogel is het toch. De kleurencombinatie, de tekening van de veren, het verloop van het verenkleed wat een fantasie! De artiest die dit heeft ontworpen verdient een prijs.

 



Van een fazant heb je geen last. Hij pikt hier en daar eens wat maar richt geen schade aan. Om zijn territorium af te bakenen klappert hij af en toe met zijn vleugels en dat geeft een donker, doordringend geluid. Maar dat is alleen maar hinderlijk als hij dat kort na zonsopgang in de buurt van het slaapkamerraam doet.

Onlangs hoorde we om een uur of zeven s’ morgens hard kloppen. Toen Maatje poolshoogte ging nemen bleek het ‘onze’ fazant te zijn die fel op de ruit van de openslaande – maar nog dichte - deuren stond te pikken.

 



Kort na zonsopgang staat de zon achterop het huis. Als hij dan in de achtertuin wandelt ziet hij zichzelf op een bepaalde plek gespiegeld in de ruit. Als rivaal. De volgende zonnige morgen zag ik hem daarvandaan ineens met vliegende vaart op de deur af rennen. Daarna ging hij er serieus mee in gevecht. 

Toen hij mij zag stopte hij er mee. Hij vertrok. Na een paar meter keek hij verontwaardigd om: “Waar ik me mee bemoeide”. Die blik heb ik vaker gezien.